ز نورِ طلعت او سوخت هرچه موجود است

به غیرِ زلف که بر رویِ او نقاب شود

دلا در بوتهٔ عشقش چو زر بگدازوصافی شو

وگرنه قلب می‌مانی و آن صراف می‌آید

چو ختمِ آفرینش آدمی بود

به آخر نوعِ انسان آفریدند

هرکه را زلف چو زنجیر تو دیوانه کند

ز آشنایانِ جهانش همه بیگانه کند

به غیر هستی حق هیچ روی ننماید

ترا که دیدهٔ دل روشن و مصفا شد

تا ببیند ذات اسماء و صفات خویش را

حضرت بی مثل را مرآت انسان آرزوست

یکی را گر به صد ره برشماری

یکی باشد عددها بی شمار است

گر صد هزار شاهدِ رعنا نمود رخ

بنگر به روی جمله که آن دلستان یکی است

بویِ توحید ز مستانِ خدا نشنیده است

خار و گل در نظر عارف اگر یکسان نیست

کشف شد سر ازل تا به ابد چون یک دم

بر من از عالم اسرار گشودند دری

ای که از فرط بزرگی می‌نگنجی در جهان

در دلم کان قطرهٔ خونیست چون جاکرده‌ای

می‌نگنجد در زمین و عرش و کرسی آه آه

جز دل پرخون نمی‌بینیم جایی جای او

عرش و کرسی و آسمان و زمین

غرقه در بحرِ بی‌کرانهٔ دل

همه در دل چو بی نشان شده‌اند

ندهد هیچ کس نشانهٔ دل

بی جان و تن دلم شد در وصل یار واصل

تحصیل یار کردیم عمری و بود حاصل

کامِ دل هیچ کس از لعل تو هرگز نگرفت

نام آن لب همه را کام و دهان می‌سوزد

عاقبت سیل سرشکیِ بِبَرَد بنیادش

هرکه بر گریهٔ اربابِ نظر می‌خندد

روح بحریست که عالم همه غرقند در او

بس عجب دانم اگر جسمِ کف دریا نیست

ظاهر وباطنِ ذرات جهان اوست همه

نیست اشیا اگر او عین همه اشیانیست

جانم فدای آنکه شد جانش فدای چون تویی

گر جان فدا سازد کسی باری برای چون تویی

پس از هلاک چو هر ذره‌ام فتد جایی

بود به مهر تو هر ذره را تماشایی

آن گنج که جستم ز کسان درگه و بی گاه

بی منت کس یافتم المنّةُ لِلّه