مرا مکش که نیازِ منت به کار آید

چو من نباشم حسن تو بر که ناز کند

رخ تو برقع چشم من است لیک چه سود

که برقع از رخ تو بر نمی‌توان انداخت

اگر جهان همه زیر و زبر شود ز غمت

ترا چه غم که تو خو کرده‌ای به تنهایی

حجابِ روی تو هم روی تست در همه حال

نهانی از همه عالم ز بس که پیدایی

عروسِ حسن ترا هیچ در نمی‌یابد

[...]

با عاشقانِ شیدا سلطان کجا برآید

در پیش آشنایان بیگانه‌ای چه سنجد

از صد هزار خرمن یکدانه است عالم

با صد هزار عالم پس دانه‌ای چه سنجد

ساز طرب عشق چه داند که چه ساز است

کز زخمهٔ او نُه فلک اندر تک و تاز است

عشق است که هر دم به دگر رنگ برآید

ناز است یکی جای و دگر جای نیاز است

درخرقهٔ عاشق چو درآید همه سوز است

[...]

آری چو آفتاب بیفتد در آینه

گوید هر آینه که همه مهرِ روشنم

عشق شوری در نهاد ما نهاد

جان ما در بوتهٔ سودا نهاد

گفتگویی در زبانِ ما فکند

جستجویی در درون ما نهاد

دمبدم در هر لباسی رخ نمود

[...]

به قمارخانه رفتم همه پاکباز دیدم

چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی

هم دیدهٔ او باید تا حسن رخش بیند

آنجا که جمال اوست ابصار نمی‌گنجد

جانم درِ دل می‌زد دل گفت برو کاین دم

با یار در این خلوت دیار نمی‌گنجد

عراقی طالب درد است و آن هم

به بویِ اینکه درمانش تو باشی

پیوسته شد چو شبنم جانم به آفتاب

شاید که آن زمان ز اناالشمس دم زنم

گرنه علم حال فوق قال بودی چون شدی

بنده اعیان بخارا خواجهٔ نسّاج را

از کنار خویش می‌یابم دمادم بوی یار

زان همی گیرم دمادم خویشتن را در کنار

نه میانش را کناری نه کنارش را میان

وز میان آتش عشقش نمی‌یابم کنار

پرسید عزیزی که علی ز اهل کجایی

گفتم به ولایات علی کز همدانم

نه زان همه دانم که ندانند علی را

من زان همدانم که علی را همه دانم

از سرِّ عشق بی خبری، حال ما مپرس

ما غرقه گشته‌ایم و تو دریا ندیده‌ای

طاعت ناقص من موجب کفران نشود

راضیم گر مدد علت عصیان نشود

بر لوح جان نوشته‌ام از گفتهٔ پدر

روز ازل که تربت او باد عنبرین

کای طفل اگر به صحبت افتاده‌ای رسی

شوخی مکن به چشم حقارت درو مبین

گر در جهان دلی ز تو خرم نمی‌شود

[...]

غم این تودهٔ خاک از دل مستان مطلب

کاین غباریست که بر خاطر هشیارانست

بر خیز تا بجوییم از هر دری مرادی

کز در به روی بستن کاری نمی‌گشاید

ما که امروز گرانان جهانیم اینیم

که سبک روح‌تر از عیسی مریم بودیم