با دست که فشاری و که مالیش به پای

بیچاره من که پیش تو از غوره کمترم

گشت کلاهم ز راه فخر فلک سای

گشت جبینم برای سجده زمین سود

صبر به طاقت آمد از بار کشیدن غمت

چند مقاومت کند حبه و سنگ صد منی

بنالد بلبل از یک باغبان با صد هزاران گل

در آتش من که یک گل دارم وصد باغبان دارد

از تاب آتش دل وز موج دیده تر

پیوسته ام در آتش نیمی در آب نیمی

بینم مگر جمالت یا صورت خیالت

چشمی مراست بیدار نیمی به خواب نیمی

دارم جدا ز رویت، روئی ز دست خویت

[...]

پی خدمت تو خواهم تن و جان خویشتن را

چو نباشد این سعادت نه من و نه زندگانی

پاداش بزرگی اقتضای خردی

عفو از تو پسند آمد و تقصیر از ما

زیر پای هر که بر این ره روان

خار سنجاب است و خارا پرنیان

گر شاه شکرپور و گر پیر هراتیم

سر خامه روش بر خط فرمان براتیم

آسمان گشته پی کارش من پشت زمین

ای دل ای دیده من روز مددکاری هاست

زانداز چنبر ونای و ز بیم مشت و چانه

سر سودمی نیارم در پای توپخانه

گر به تشریف قبولش بنوازی ملک است

ور به تازانه قهرش بزنی شیطان است

سواره رفتی و سودم جبین به راه تو چندان

که شد نشان سم اسب و ماند نقش جبینم

گفتم که این نخست خداوندی تو نیست

ای انوریت بنده و چون انوری هزار

خواه آباد کند ملک دلم خواه خراب

پادشاه است و بما نیست غم کشور او

هریک به زمان خویش بودند

تو مهدی آخر الزمانی

نام تو می رفت و عارفان بشنیدند

هر دو به رقص آمدند سامع و قایل

سلطانی و در دل غم درویشت نیست

درویشم و دست من به سلطان نرسد

از لب نغز گفت تو حکم به بوسه ها رود

عدل خدائی ار دهد اجر لب خموش من

ز سعی من چه گشاید تو ره به خویشتنم ده

که چشم عقل ضعیف است بی چراغ هدایت