از سوزش عشق او اگر آب شوی

از خاک تو مردگان بسی زنده شوند

دعوی عشق مطلق مشنو ز نسل آدم

کانجا که شهر عشقست انسان چه کار دارد

آن توبه که از دیدن روی تو بود

واللّه ز صد گنه بتر پندارم

کو عیسی روحانی تا معجز خود بیند

کو یوسف کنعانی تا جسم براندازد

کو تایب صد ساله تا بر شکن زلفش

حالی به سر‌اندازی دستار در اندازد

در عشق تو از ملامتم ننگی نیست

باپنجۀ آن ازین سخن جنگی نیست

این شربت عاشقی همه محرم راست

نامحرم را درین قدح رنگی نیست

کی توان از خلق پنهان گشتن آنگه درملا

مشعله در دست و مشک اندر گریبان داشتن

چون عقل عقیله است در راه غمت

از هندسۀ عقل چه حاصل ما را

ما آینه‌ایم و او جمالی دارد

او را ز برای دید او دریابیم

یا رب بستان داد من ازجان سکندر

کو آینۀ ساخت که دروی نگری تو

چندان نازست ز عشق با جان و تنم

گویا که تو عاشقی و معشوق منم

جانم ز فراق تو از آن بگریزد

تا با تو یکی شود دوئی برخیزد

هِیَ الشَّمسُ اِلّا اَنَّ للشَّمسِ غَیبَةٌ

و هذا الذّی اَعنیهِ لَیْسَ یَغیبُ

در عشق دلا بسی نشیب است و فراز

کاهو بره شیر گردد و تیهو باز

در نور مقدسش چو گشتم پنهان

وز حد مکان گذشتم ای جان جهان

در پردۀ عز او مقرب گشتم

اندر تن من نه این بماندست و نه آن

چندان صفت جمال در نوش آید

کین جان ز دست رفته در جوش آید

از خوف فراق رویت ای مایۀ عمر

خواهد دل من با تو که در پوست شود

چون نیست بسی فایده اندر بودت

آن به که باصل خود همی باز شوی

اول از او بد این حکایت عشق

بس مگو عشق را بدایت نیست

عشق چون آتشیست روحانی

روح کس را ازو شکایت نیست

عشق چون بر لطیفهغیبیست

[...]

زانجا که کمال حضرت عزت اوست

اعیان وجود را چه امکان باشد

رو دل بکسی ده که نمیرد با تو

از درد فراق او نگریی باری