ما عندلیب گلشن قدسیم و باغ ما

ایمن بود ز باد خزان و هوای دی

امید خواجگیم بود، بندگی تو جستم

هوای سلطنتم بود، خدمت تو گزیدم

ترکت للناس دنیاهم و دینهم

شغلا بذکرک یا دینی و دنیای

سایه طوبی، و دلجوئی حور و لب حوض

به هوای سرکوی تو برفت از یادم

از در خویش خدایا به بهشتم مفرست

که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

ریزند اگر در دامنت

نقد دو کون، و در عوض

خواهند کالای غمش

زنهار این سودا مکن

به بینندگان آفریننده را

نبینی مرنجان دو بیننده را

به عزم مرحله عشق پیش نه قدمی

که سودها کنی ار این سفر توانی کرد

جلوه گر بی پرده روی او ولی

دید کس را طاقت دیدار نیست

«لا یکره الموت الا مریب

لان الحبیب لا یکره لقاء الحبیب»

گریزانم از آن از انجمن ها

که در دل خلوتی با یار دارم

عجبا للمحب کیف ینام

کل نوم علی المحب حرام

خواب بر عاشقان حرام بود

خواب آن کس کند که خام بود

عاشقان را شادمانی و غم اوست

دست مزد و اجرت خدمت هم اوست

نمیرد دل زنده ازعشق دوست

که آب حیات آتش عشق اوست

عجب ملکی است ملک عشق کآنجا

سراسر کوه و صحرا گلستان است

یکی را جان در آن در آستین است

[...]

محنت قرب ز بعد افزون است

جگر از محنت قربم خون است

از محبت تلخها شیرین شود

وز محبت مسها زرین شود

فالمنع منه عطیه مبذوله

و الفقر اکرام و لطف عاجل

از تو ای دوست نگسلم پیوند

گر به تیغم برند بند از بند

پند آنان دهند خلق ای کاش

که ز عشق تو می دهندم پند

مرغ شبخوان را بشارت باد کاندر راه عشق

دوست را با ناله شبهای بیداران خوش است

و من الدلائل ان تراه باکیا

ان قد رآه علی قبیح فاعل

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن

هرکه دید آن سرو سیم اندام را

و من الدلائل ان تراه مسلما

کل الامور إلی الملیک العادل

مرا با وجود تو هستی نماند

به یاد توام خودپرستی نماند

کاین مطرب از کجاست که برگفت نام دوست

تا جان و جامه بذل کنم بر پیام دوست

دل زنده می شود به امید وفای یار

جان رقص می کند ز سماع کلام دوست