سال دیگر را که می داند حساب

تا کجا شد آنکه با ما بود پار

در زمین مردمان خانه مکن

کار خود کن کار بیگانه مکن

تو را این قدر تا بمانی بس است

چو رفتی جهان جای دیگر کس است

مار بودی اژدها گشتی دگر

یک سرت بود این زمان هفت سر

بار چندان بر این ستور آویز

که نمانی در این گریوه تیز

چنان بساط أمل پهن کن در این وادی

که دست و پا نکنی گم، به وقت برچیدن

کدام باد بهاری وزید در آفاق

که باز در عقبش نکبت خزانی نیست

خانه پر گندم و یک جو نفرستاده به گور

غم مرگت چو غم برگ زمستانی نیست

خواب خرگوش و سگ اندر پی خطاست

خواب خود در چشم ترسنده کجاست

چند استخوان که هاون دوران روزگار

خوردش چنان بکوفت که مغزش غبار کرد

که هان منشین که یاران برنشستند

بنه برنه که ایشان رخت بستند

پیش از آن کت برون کننده از ده

رخت بر گاو و بار بر خر نه

چو پنجاه سالت برون شد ز دست

غنیمت شمر پنج روزی که هست

مخسب ای گنه کرده خفته، خیز

به قدر گنه آب چشمی بریز

تاکنون کردی گنه دیگر مکن

تیره کردی آب، افزون تر مکن

هر که در این خانه شبی داد کرد

خانه فردای خود آباد کرد

نیامد بدین در کسی عذر خواه

که سیل ندامت نشستش گناه

قدر وقت ار نشناسی تو و کاری نکنی

بس خجالت که از این حاصل اوقات بری

پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب

تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم

به غفلت تا به کی عمری چنین تنگ

به منزل کی رسی پائی چنین لنگ

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی

روا بود که ملامت کنی زلیخا را

آه از این صفرائیان بی هنر

چه هنر زاید ز صفرا دردسر

این نه مردانند اینها صورتند

مرده نانند و کشته شهوت اند