خاردان آن را که خرما دیده ای

ای که بس نان کور و بس نادیده ای

تخته بند است آنکه تختش خوانده ای

صدر پنداری و بر در مانده ای

هر که در این بزم مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

تلخ گرداند ز غمها خوی تو

تا بگردد چشم بد از روی تو

خلق را با تو بسی بدخو کند

تا تو را ناچار رو آن سو کند

در این خرقه بسی آلودگی هست

خوشا وقت و لباس درد نوشان

خداوند علم و خداوند رأی

شناسای هر چیز غیر از خدای

ای کبک خوش خرام که خوش میروی بناز

غره مشوه که گربه عابد نماز کرد

مفتی بخورد مال یتیمان شهر و باز

بیچاره ناله از کمی اشتها کند

بر همه درس توکل می کند

در هوا او پشه را رگ می زند

تا نیاری سجده، نرهی ای زبون

گر بپیمائی تو مسجد را به کون

چه خبر دارد از حقیقت عشق

پای بند هوای نفسانی

درویش او را نام نی

ور چاشت باشد شام نی

و ندر دلش آرام نی

وز مهر بر جانش رقم

صوفئی گشته به پیش این لئام

الخیاطه و اللواطه والسلام

این مدعیان در طلبش بی خبرانند

کان را که خبر شد خبری باز نیامد

زهر عاشق رموز عشق مشنو سر عشق

گل ز مرغان چمن باید شنید از عندلیب

برافکن پرده تا معلوم گردد

که یاران دیگری را می پرستند

راز کونین به می خواره شود زان روشن

که فتاده است به جام از رخ ساقی پرتو

نه سلطان خریدار هر بنده ای است

نه در زیر هر ژنده ای زنده ای است

نه منعم به مال از کسی بهتر است

خر ار جل اطلس بپوشد خرست

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است

به فکر باش که بنیاد عمر بر باد است

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

که این عجوزه، عروس هزار داماد است

پیوند عمر بسته به موئی است هوش دار

غمخوار خویش باش، غم روزگار چیست

این سیل متفق بکند روزی این درخت

وین باد مختلف بکشد روزی این چراغ