ماه ایلک باف با من کرد سودا برگشاد

آردهای من گرفت و پشم ایلک را نداد

گفتمش با موی تاب امرد تویی عمر ابد

گفت اسیرم شو که مویی در رسن باشد مدد

چرم گر امرد که او را هست دستی بر گشاد

عاشقان را پوست تخته گرم کرد و آش داد

آن نگار چه مگر را دوش کردم میهمان

خاله من آمد و شد میشی او سختیان

با نگار چرمگر دیروز یاری ساختم

آهک حل کرده در سنگ آب او انداختم

خانه زین آن بت زینگر عمارت می کند

هر که زین گوید به پشت خود اشارت می کند

دوش گفتم با نگار زینگر حرف درشت

صبحدم آمد به سوی خانه من زین به پشت

آن نگار مهرکن دارد سری با اهل درد

خط برآورد و دهان عاشقان را مهر کرد

کردمش با رنگریز امرد شبی گفت و شنود

پشت دستی زد که شد چشمم سیه رویم کبود

رنگریز امرد دکان خویش را واکرد و رفت

در خم خود کله نیل مرا جا کرد و رفت

حال خود با گورکاو امرد شبی گفتم ز درد

گفت فردا در کدامین گور خواهی خواب کرد

آن کبوتر باز امرد دل بود قربان او

عشقبازانند سرگردان چنبر دان او

با کبوتر باز شوخی صرف کردم دانه را

بردم او را ساختم خالی کبوتر خانه را

شوخ درودگر نکند راست خانه را

تا رفته بر درش نکنم سخت خانه را

چون تیشه سرفگنده به هر در که پا نهاد

محکم کند در اول دم سنج خانه را

آن شوخ یخ فروش که از اهل درد شد

در خانه بردم و دل عشاق سرد شد

گفتم شبی به شوخ سیاهی فروش خود

از من چه دیده یی که سیاهی نمی کنی

دلبر نجار امشب کار عالم کرد و رفت

تیشه را بگرفت سنج خانه محکم کرد و رفت

دلبر نجار من بیرون شد از مأوای خود

خانه من آمد و زد تیشه را بر پای خود

آن نگار چیت گر آمد شبی بر سر مرا

نیست دیگر آرزوی بالش و بستر مرا

دلبر قوناق دلالم بود در شهر طاق

عاشقان را کرده است امروز سودایش فراق