نی نواز امرد که باشد آه و افغان مشربش

می شود در ناله نی را نارسانده بر لبش

نی نواز امرد بود در نی نوازی اوستاد

خانه من آمد و انگشت را بر لب نهاد

دی به شوخ تخمبازی قصد یاری ساختم

جمع کردم دلبران را و قطارک باختم

گفتمش با شوخ کشتی بان مراد من برآر

گفت در گرداب افتادی به امید کنار

دلبر نداف آمد خانه ام را دید و رفت

پخته های خویش را با یکدگر پیچید و رفت

دلبر نداف را امشب به سامان ساختم

بر دکانش رفتم امشب پخته پران ساختم

با کبوتر باز شوخی صرف کردم دانه را

بردم او را ساختم خالی کبوتر خانه را

دی نگار دیگ ریزم باده نوشیدن گرفت

عاشقان را خانه خود برده جوشیدن گرفت

شوخ ماهیگیر امشب در کنار آب رفت

هر که آمد دام خود را پهن کرد و خواب رفت

دلبر خراسبان گفتا که وقتم هست تنگ

مزد کار از من گرفت و ماند دستش زیر سنگ

دلبر خراسبان باشد نگار تیز چنگ

در دکانش دوش رفتم ماند دستش زیر سنگ

شوخ معمارم به عالم طرح نو انداخته

از پی تعمیر هر جا رفته گنبد ساخته

شوخ کشتین گیر با من مشق کشتین یاد داد

دست خود بر بند تنبانش زدم بر اوفتاد

شوخ کشتین گیر باشد در فن خود اوستاد

خانه خود بردم او را و به زور خود فتاد

پنجه آن بندباف امرد به بازو تافتم

بند دستش را گرفتم خانه بردم بافتم

با نگار آسیابان گفتم ای عمر ابد

گفت اگر امشب بیایی با تو نوبت می رسد

شوخ مسحی ز خود را دوش گفتم مدعا

در جوابم دوخت چشم خویش را بر پشت پا

شوخ بلبل باز من با من رام شد در یک نفس

بردم او را خانه و کردم نفس را در قفس

شوخ اشتکباز من کارش بود دستک‌زنی

در میان دلبران طاق است در جفتک‌زنی

دی قلندر امردی گفت آشنای من تویی

پهلوی او رفته گفتم متکای من تویی

شوخ شاعر مصرع برجسته‌ای باشد به عصر

بردم او را خانه و خواندم به گوشش نظم و نثر

دوش گوگردی پسر گوگرد خود از سر گرفت

اندک از سوز دل گفتم جوابش در گرفت