واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۲۶
زبون رود سخن نرم خصم از دل
چونان میده که از معده دیر میگذرد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۲۷
آه گرمم چشمه خورشید را بی آب کرد
ناله خارا گدازم، کوه را سیلاب کرد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۲۸
کامران شد، هر که او قطع نظر از کام کرد
نامور شد تا نگین پهلو تهی از نام کرد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۲۹
یک ذره اعتماد نشاید بجاه کرد
دیوار موج را نتوان تکیه گاه کرد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۰
مبند دل به عطای جهان، که چون شبنم
هرآنچه شب دهدت، روز باز میگیرد!
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۱
تلاش تیرگی با آتش دل در نمیگیرد
که تیغ شعله هرگز رنگ خاکستر نمیگیرد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۲
کشتی ام بسکه کند موج صفت رم ز کنار
ترسم آخر بکنار دگرم اندازد!
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۳
در صف حشر، چو بیند کرمت عرض گناه
طاعتم آید و خود را بمیان اندازد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۴
نگه را، عکس رخسار تو، شاخ ارغوان سازد
شکست رنگ من، آیینه را برگ خزان سازد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۵
ز نانخورش به ترشرویی زمانه بساز
شکر به تلخی ممنون شدن نمیارزد!
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۶
خانه تن، چو بسیل اجل از هم ریزد
خبر مرگ تو گردیست کز آن برخیزد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۷
ز ضعف بیغمی، نتواند آهم از جگر خیزد
مگر دردی بگیرد دست افغانم، که بر خیزد!
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۸
از دامن خود گرد جهان زود بر افشان
ز آن پیش که از دامن او گرد تو خیزد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۳۹
نیست باکم، گر ز دشمن بر دلم خاری رسد
از مکافاتش باو ترسم که آزاری رسد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۴۰
ای پریشان خرج نقد کیسه هستی تویی
جمع کن خود را که فردا روز بازاری رسد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۴۱
کافرم، گر در دوعالم غیر او دارم کسی
در قیامت دعوی خونم به قاتل میرسد!
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۴۲
شست گل دفتر خود، تا خط او خوانا شد
سرو بر راسته زد، تا قد او پیدا شد
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۴۳
حرف بالای تو گفتم، سخنم گشت بلند
یا مژگان تو کردم، نفسم گیرا شد!
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۴۴
زهر است عطای خلق، هر چند دوا باشد
حاجت ز که میخواهی، جایی که خدا باشد؟!
واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۴۵
مختصر تا نبود حرف، نگردد مقبول
بر سخن طول سخن چون خط بطلان باشد