همین ز می نه رخ بزم ها نگارین شد

کز این سهیل، لب بام هم عقیقین شد

ز آفتاب شود خشک خط چو تر باشد

خط عذار تو هر روز تازه تر باشد

خدنگ بی غرضان را خطا نمی باشد

ز ترک داعیه بهتر دعا نمی باشد

ز پیچ و تاب در دل به ما فراز نشد

چه حلقه ها که بر این در زدیم و باز نشد

به روی لاله و گل هر که می نمی نوشد

فسرده ای است که خونش به خون نمی جوشد

پیاله ای به لبم چرخ آشنا نکند

که بخت شور نمک در شراب ما نکند

دلی که آب شد از عشق برقرار بود

که گل گلاب چو گردید پایدار بود

دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود

سفر به پای شتر هر که کرد پیر شود

به دست من کمر نازک تو چون آید؟

مگر مرا ز کف دست مو برون آید

اگر ز دست تهی، کام برنمی آید

چگونه بهله برون زان کمر نمی آید؟

نخلی که سرکشی نکند پایمال باد!

خون گل پیاده به گلچین حلال باد!

سیر شکوفه عقل مرا زیر دست کرد

این ماهتاب روز، مرا شیرمست کرد

در گلشنی که حسن تو عارض جمال کرد

گل آب و رنگ خود عرق انفعال کرد

حسن از حجاب، غصه و تشویش می خورد

شهباز چشم بسته دل خویش می خورد

با جسم کس به عالم بالا نمی رسد

دجال خرسوار به عیسی نمی رسد

دل از سفید گشتن مو ناامید شد

عالم سیه به چشمم ازین پی سفید شد

حسن تو زیردست خط مشکبار شد

این مور رفته رفته سلیمان شکار شد

غلیان ز دودمان وجود آشکار شد

عالم پر از ستاره دنباله دار شد

از اختیار دم دل گمراه می زند

این قلب، زر به نام شهنشاه می زند

گرچه در ظاهر به زه دارم کمان اختیار

چون رگ سنگ است در دستم عنان اختیار