گفت‌وگوی اهلِ غفلت، قابلِ‌تأویل نیست

خوابِ پای خفته را، تعبیرکردن، مشکل است!

با خیالِ خُشک، تا کِی، سَر به یک بالین نهَم؟

دست در آغوش با تصویر کردن، مشکل است!

نیست از مستی، زنم گر شیشهٔ خالی به سنگ

جلوه گاه یار را بی یار دیدن مشکل است

عشق از ره تکلیف به دل پا نگذارد

سیلاب نپرسد که در خانه کدام است

گَر چاکِ گِریبان، نکُند راه‌نمایی

طفلان، چه شناسند که دیوانه کدام است؟

از بس کتاب در گرو باده کرده‌ایم

امروز خشت میکده‌ها از کتاب ماست !

یک نقطه انتخاب نکرده است هیچ کس

خال بیاض گردن او انتخاب ماست

در ظاهر اگر شَه‌پَرِ پرواز نداریم

افشاندنِ دست از دو جهان، بال‌وپرِ ماست

روشن شود از ریختن اشک، دل ما

ابریم که روشنگر ما در جگر ماست

احوال خود به گریه ادا می‌کنیم ما

مژگان چو طفل بسته زبان ترجمان ماست

تنها نه‌ایم در ره دور و دراز عشق

آوارگی چو ریگ روان همعنان ماست

پرستشی که مدام است، می پرستی ماست

شبی که صبح ندارد سیاه مستی ماست

نیست پروای عدم، دِل‌زَده‌ی هستی را

از قفس، مرغ به هرجا که رَوَد، بُستان است

پیاله‌ای که ترا وارهاند از هستی

اگر به هر دو جهان می‌دهند، ارزان است

از شب بخت سیاهم صبح امیدی نزاد

حرف خواب آلودگان است این که شب آبستن است

غافل مشو زِ مرگ، که در چَشمِ اهلِ هوش

موی سپید، رشته‌به‌انگشت‌بستن است

کفارهٔ شراب‌خوری‌های بی‌حساب

هشیار در میانهٔ مستان نشستن است

روشندلان همیشه سفر در وطن کنند

استاده است شمع و همان گرم رفتن است

در محرم تا چه خونها در دل مردم کند

محنت آبادی که عیدش در بدر گردیدن است

می‌شوم من داغ، هر کس را که می‌سوزد فلک

از چراغ دیگران غمخانهٔ من روشن است