در عالم فانی که بقا پا به رکاب است

گر زندگی خضر بود، نقش بر آب است

دارد خط پاکی به کف از ساده‌دلیها

دیوانهٔ ما را چه غم از روز حساب است ؟

چون کوه، بزرگانِ جهان، آن‌چه به سائل

بی‌منّت و بی‌فاصله بخشند، جواب است!

اگر چه موی سفیدست صبح آگاهی

به چشم نرم تو بیدرد، پردهٔ خواب است

از مردمِ دنیا، طمعِ هوش، مَدارید

بیداری این طایفه خمیازهٔ خواب است

در دست دیگران بود آزاد کردنم

در چارسوی دهر، دلم طفل مکتب است

چَشم، از برای روی عزیزان، بُوَد به کار

یعقوب را به دیدهٔ بینا چه حاجت است ؟

از بهارِ نوجوانی، آن‌چه برجا مانده است

در بساطِ من، همین خوابِ گِرانِ غفلت است!

ذوق نظارهٔ گل در نگه پنهان است

ای مقیمان چمن، رخنهٔ دیوار کجاست ؟

دخل جهان سفله نگردد به خرج کم

چندان که می‌برند به خاک، آرزو به جاست

خار خاری به دل از عمر سبکرو مانده است

مشت خار و خسی از سیل به ویرانه به جاست

شب که صحبت به حدیث سر زلف تو گذشت

هر که برخاست زجا، سلسله بر پا برخاست !

کرد تسلیم به من مسند بیتابی را

هر سپندی که درین انجمن از جا برخاست

برسان زود به من کشتی می را ساقی

که عجب ابر تری باز ز دریا برخاست !

رَفتن از عالَمِ پُرشور، بِه از آمدن است

غنچه، دل‌تَنگ به باغ آمد و؛ خندان، برخاست!

کدام راه زد این مطرب سبک مضراب ؟

که هوش از سر من آستین‌فشان برخاست

در چَشمِ پاک‌بازان، آن دل‌نَواز، پیداست

آیینه، صاف چون شد، آیینه‌ساز، پیداست!

غیر از خدا که هرگز، در فکر او نبودی

هر چیز از تو گم شد، وقت نماز پیداست

عتاب و لطف ز ابروی گلرخان پیداست

صفای هر چمن از روی باغبان پیداست

مرا که خرمن گل در کنار می‌باید

ازین چه سود که دیوار گلستان پیداست ؟