به گریه گفتمش از حال من مشو غافل

به خنده گفت که بیچاره غافل است هنوز

با تو پس ازعلم چه گویم سخن

علم چو آید به تو گوید چه کن

تو نام نیک حاصل کن در این بازار ای زاهد

که در کوئی که ما هستیم، نام نیک بدنامی است

غم روزی خورد هر کس به تقدیر

چو من غم روزی افتادم چه تدبیر

گل همان به که به هر حرف نیندازد گوش

ورنه درد دل مرغان چمن بسیار است

ای مایه ی ناز جمله کار تو خوش است

مانند بهار روزگار تو خوش است

نادیدن و دیدن رخت هر دو نکوست

خشم تو و مستی خمار تو خوش است

شاید که می بخندد بر روزگار خسرو

آن کس که دیده باشد رخساره ای چنان را

از قصه ی من روایتی می شنوی

وز سوز دلم حکایتی می شنوی

نمودم باغبان را سرو، از او جستم نشان تو

که نامد این چنین نخلی به گشت بوستان تو

این سخن شیر است در پستان جان

بی کشنده شیرکی گردد روان

اگر مرگ خود هیچ لذت نبخشد

همین وارهاند ترا جاودانی

اگر مقبلی از گران قلتبانان

اگر مدبری از گران قلتبانی

زندگانی چیست؟ مردن پیش دوست

کاین گروه زندگان دل مرده اند

آفتابی است قبول نظر اهل کمال

که به یک تابش او سنگ شود صاحب مال

تا ز گرد ره مردی نکنی سرمه ی چشم

از پس پرده ی غیبت ننمایند جمال

هر که خاصیت اکسیر محبت دانست

[...]

تصویر لا به صورت مقراض بهر چیست

یعنی زبهر قطع تعلق زما سوی است

نور قدم زرخنه ی لا می کند طلوع

خوش خانه دلی که از این رخنه پرضیاست

فقر است راحت دو جهان زینهار از آن

[...]

ای وای به من گر تو به چشم همه مردم

زین گونه نمائی که به چشم من حیران

چون چتر سنجری رخ بختم سیاه باد

با فقر اگر بود هوس ملک سنجرم

تا یافت جان من خبر از ذوق نیم شب

صد ملک نیمروز به یک جو نمی خرم

مگرم رحمت تو گیرد دست

ور نه اسباب نامرادی هست

دست حاجت کشیده سر در پیش

آمدم بر درت من درویش

میکرد به غمزه سینه کاوی

پنداشت که دل به جاست ما را

رقیب مانع قتلم چه میشوی بگذار

که مرگ پیش ولی بهتر از حمایت تست