هر کس که خورد نان و، نمک را نشناسد

شک نیست که در اصل خطا داشته باشد

راستى موجب رضاى خداست

کس ندیدم که گم شد از ره راست

به هر کارى که باشد ابتداى او به نادانى

در آخر حاصلش نبود بجز درد پشیمانى

گویى تو به من کل طویل احمق

من کل قصیر فتنه دیدم به ورق

تو فتنه‌ى دهر بوده‌اى، من احمق

این قول گواهی است بگویم صدق

آنچه دشمن می‌خورد روزى به رنج

می‌خورم ماهى به ذوق و عیش و ناز

بعد از این گر شوى مرا مهمان

میزبان تو باشم از دل و جان

زاهد که به خلوتگه این کعبه مقیم است

غافل مشو از حیله که آن گفت یتیم است

آن صورت کسوت که بر آراسته او راست

شبگرد براقی است که بر هر که فهیم است

آنجا که رسد بوى طعامى به دماغش

[...]

عاقل به کنار آب تا پل می‌جست

دیوانه‌ى پا برهنه از آب گذشت

پاى استدلالیان چوبین بود

پاى چوبین سخت بى‌تمکین بود

خاره خاره چو نباشد اثر درد ترا

لعل کردى چه خورى غوطه به خوناب جگر

گر تو خواهى که شوى از ره آلایش پاک

همچو صوفى ز سر قید تعلق بگذر

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید

دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد

خورشید ندیده چشم خفاش

پیش من و تست در جهان فاش

با سیه دل چه سود خواندن وعظ

نرود میخ آهنین در سنگ‌

سگ اگر مشرک و بخیل نبود

آب را در زبان نمى‌نوشید

موش اگر میل راستى میداشت

چکمه‌ى زرنگار مى‌پوشید

بگذارى که دشمنان بخورند

به که محتاج دوستان باشى

مبادا که در دهر دیر ایستى

مصیبت بود پیرى و نیستى

هر که مزروع خود بخورد خوید

وقت خرمنش خوشه باید چید

زبان بریده بکنجى نشسته صم بکم

به از کسى که نباشد زبانش اندر حکم

گوش خر بفروش و گوش تازه خر

کین سخنها در نیابد گوش خر

تا نمیرد یکى بناکامى

دیگرى شادکام ننشیند