پس از عمری که در بزم وصالش جای خود بینم

به عمدا کس فرستد تا کند آوازم از بیرون

چنان ز هجر تو عمرم به ناخوشی گذرد

که دشمنان همه خواهند زندگانی من!

تا نمی‌میرم، نمی‌آید به پرسش ای رفیق

از سر بالین من برخیز و فریادی بکن

محبت ز اضطراب دل، پشیمانی کشید از من

گر از من راست پرسی، عشق روز خوش ندید از من

چو گردد بهر قتل من علم تیغ جفای او

تظلّم را بهانه سازم و افتم به پای او

کاشکی افزون شود هر لحظه استغنای او

تا ز سر بیرون کنند اهل هوس سودای او

برخاست یار و طعنهٔ اغیار تازه شد

میلی دگر چه فایده دارد نشست تو؟

همشیره! خرج ماتم بابا از آن تو

صبر از من و تردّد غوغا از آن تو

در خفیه استماع وصیّت از آن من

در نوحه همزبانی ماما از آن تو

کهنه قلم، دوات شکسته از آن من

[...]

زمانی دردلم صد بار می‌آیی، نمی‌دانم

فریبم می‌دهی،‌ یا ناز و استغنا نمی‌دانی

ز بس که ساده‌دلم، چون تو گرم پیش آیی

گمان برم که مگر مهربان من شده‌ای

میل داری که بمیرند جهانی به هوس

غرضی هست که بر تربت ما می‌گذری

فریاد ازین غصّه که درد دل ما را

هرچند شنیدی، همه افسانه گرفتی

به نهان چنان نمایی همه را ز لطف رویی

که گمان برند هر یک، که تو خاص ازان اویی

ز اضطراب دلم رشک می‌شود ظاهر

چو پیش غیر، مرا در خیال می‌گذری

مرا به نیم نگه می‌توان تسلّی کرد

هزار حیف که این شیوه را نمی‌دانی

دشمنم کشت به فرمودهٔ تو

دیگر ای دوست چه می‌فرمایی؟

جان شیرین که نثار قدم یار نباشد

بفکنم دور که آن بر تن من بار نباشد

شنیدم که در روز امید و بیم

بدان را بنیکان ببخشد کریم

نباشد تا خدا راضى ز امت

کسى را نیست امید شفاعت

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

چون به خلوت میروند آن کار دیگر می‌کنند

مشکلى دارم ز دانشمند مجلس باز پرس

توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند ؟