مستی سگ دیوانه آن طرفه غزالست

دیوانه و مست است وندارد خبر از خود

گر یار بما جور و جفا خواسته باشد

دادیم رضا هر چه خدا خواسته باشد

فریاد که خون شد دل غم پرورم امشب

جان میدهم و نیست کسی بر سرم امشب

عید است و هر کسی به مهی شاد و خرم است

بر خلق عید و بر من غمدیده ماتم است

بروز هجر که محروم از وصال تو باشم

سری بزانوی غم مانده در خیال تو باشم

بهر جا که آن جامه گلگون نشسته

چو من کشته بسیار در خون نشسته

مردم از حسرت و آنشوخ بمارام نشد

جان بناکام شد و حاصل از او کام نشد

تا به بدنامیم از عشق برآمد نامی

چه بلاها که نصیب من بد نام نشد

روز اجلم ناله نه از رفتن جانست

از یار جدا میشوم این ناله از آنست

هر طرف شوخی و هر گوشه بلا انگیزیست

به تماشا قدمی نه که عجب تبریزیست

چون نامه جرم ما بهم پیچیدند

بردند بمیزان عمل سنجیدند

بیش از همه کس گناه ما بود . ولی

ما را به محبت علی بخشیدند

نه بگریه رحم داری نه به سینه پاره کردن

مه من نمی توانم بتو هیچ چاره کردن

چو اسیر توست این دل، به دگر بتان چه بندم

منم و دلی که نتوان بهزار پاره کردن

بگریه موسم گل در فراق یار گذشت

به گلرخی ننشستیم و نوبهار گذشت

بی روی دل فروزت عشاق را طرب نیست

با ما شبی بسر بر یکشب هزار شب نیست

مرا در دیده خون چندان از آن لب های میگونست

که هر چشمی مرا بر سر مثال کاسه خونست

شب روم بر بام آن مه چشم بر روزن نهم

جام بردارم بجایش دیده ی روشن نهم

تا برد سریش کبوتر نامه، « چندان سوده ام

دیده بر پایش » که پا بش را بخون آلوده ام

تیغ اجل آندم که علم خواهد شد

این جسم چو موی ما قلم خواهد شد

گر جرم و گناه ما بپاکی ببری

از کیسه رحمتت چه کم خواهد شد

بفکر آن میان هر سو دل صد ناتوان گم شد

دل یک یک پدید آمد دل ما در میان گم شد

بر سر کوی تو آیین دگر خواهم نهاد

پا نهند آنجا من بیچاره سر خواهم نهاد

گر جان طلبی ز من . فدا خواهم کرد

دشنام اگر دهی دعا خواهم کرد

هرگز بجفا ز تو نگردانم روی

هر چند کنی جفا، وفا خواهم کرد

جانا همه از تو تند خوبی آید

وز بوی تو بوی فتنه جویی آید

گفتی که ز من وفا نیاید هرگز

بالله که از تو هر چه گویی آید