میروم از کوی جانان با دل افگار خویش

زانکه پر شد دامنم از دیده ی خونبار خویش

چو تیر از دل کشم با تیر آن مه جان برون آید

چو شخصی کاز پی تعظیم با مهمان برون آید

در نظر دیشت مرا کآن طره ی پرخم نبود

حال من هرگز چنان آشفته و درهم نبود

بباد نیستی در داد عشقت خاکسارانرا

برقص آورد مهرت ذره ذره شهریارانرا

میان ما و سک یار فرق بسیار است

چرا که ما سک اوییم و او سک یار است

داغ بر دست خود آن سیم بدن میسوزد

داغ او مینهد اما دل من میسوزد

عمری است که من عاشق رخسار بتانم

سودا زده ی زلف بتان از دل و جانم

بی گل روی تو نرگس چشم تر دارد بسی

غنچه بی لعل لبت خون در جگر دارد بسی

از آن صد پاره شد در عاشقی پیراهن جانم

که با غمهای هجران روز و شب دست و گریبانم

به قتلم دیر میآید ندانم چیست مقصودش

ندارد التفاتی با فقیران کاش می بودش

بگشاید آن نگار چو زلف دو تای خویش

سازد هزار دلشده را مبتلای خویش

شبی که پیش نظر شمع روی یار ندارم

بسان شعله آتش دمی قرار ندارم

نه تنها ابر نیسان بر من دلتنگ می گرید

که بر درد دل بیحاصل من سنگ می گرید

دلا یکبار اگر با یار برخیزی و بنشینی

میان خون چو من بسیار برخیزی و بنشینی

چون شمع ز آتش دل، سوزی گرفته در من

صد چاک تا گریبان اشک آمده بدامن

منم پیش خدنگ دلگشایش چون نشان مانده

وجودم گشته خاک و استخوانی در میان مانده

نه تنها دیده از نظاره ی روی نکو بستم

چو رفتی از نظر چشم از همه عالم فرو بستم

مشتاق بجانیم مسیحا نفسی را

ای بخت بیا همدم ما ساز کسی را

سرو، جان داد از هوای قامت جان پرورش

زان سبب فریاد میدارند مرغان بر سرش

انگشت بهر عشق چو بر ابروان نهاد

تیری برای کشتن من در کمان نهاد