نکنی گوش بفریاد اسیران فریاد

ندهی داد مرا چون کنم از دست تو داد

منکه افتاده ام از پا برهت دستم گیر

دست اوگیر که در راه تو از پا افتاد

میرم از رشک که بوسند رقیبان دستت

[...]

گفتی بباغ آرم گذر بشنید سر و این رامگر

کاز شوق دیدار تو سر بر کرده از دیوارها

به غربتم سر و کاری است با بلای غریبی

مرا بلای غریبی فتاده جای غریبی

مقیم کوی تو گشتم هوای کعبه ندارم

که هست کعبه کوی تو را هوای غریبی

چه دلبی که بیک عشوه میبری دل و دین را

[...]

تا از رخ چو ماه گشودی نقاب را

تا بی نماند پیش رخت آفتاب را

همیشه یا ربما در مقام کین باشد

طریق یاری و رسم وفا نه این باشد

گیرم که دل ز عشق بتان خون کند کسی

طالع اگر مدد نکند چون کند کسی

تا زلف دو تای تو بلای دل ما شد

سودای دل ما که یکی بود دو تا شد

آنکه رفت از سر کوی تو بآزار منم

وانکه برد از تو بدل حسرت بسیار منم

هر چند تخلصش معانی است

خالی ز معانی است شعرش

عاقبت دل کشته عشق بتان خواهد شدن

آنچه بهبود است آخر آنچنان خواهد شدن

شد کاسه چشمم ز غمت بحر پر آبی

سر گشته در او دیده ی من همچو حبابی

نه محرمی که بگوید بیار حال مرا

نه همدمی که زخاطر برد ملال مرا

بکشید تیغ تیز و بکشید یکدگر را

ز سر تمام عالم ببرید درد سر را

سواد خط تو دیوانه ام بدینسان کرد

سیه بهار، دماغ مرا پریشان کرد

چون بگذرد بخاک من زار دلبرم

گر سر زخاک بر نکنم خاک بر سرم

عاشق سرگرم او خشتی که زیر سر نهاد

سوخت چندانی که آخر سر بخاکستر نهد

جز خیال دهنت هیچ نیاید بنظر

دهن تنک تو ایشوخ خیالست مگر

فزون ز عرش برین است قدر خانه تو

بر آسمان زده صد طعنه آستانه تو

ای دلم با غم عشق تو زهر غم فارغ

منم و عالم غم و زغم عالم فارغ

از جهان تنک آمدم پهلوی مجنونم برید

خانه تاریک است و من بیمار، بیرونم برید