مه من شیوه ی یاری و دلداری نمیداند

طریق مهر و آیین وفاداری نمیداند

مجو از ترک چشم آن پریوش مردمی ایدل

که هرگز ترک غیر از مردم آزاری نمیداند

تا لعل تو دلفروز خواهد بودن

کار همه آه و سوز خواهد بودن

گفتی که بخانه تو آیم روزی

آن روز . کدام روز . خواهد بودن

بس که سیل غمت از دیده دمادم گذرد

روز هجر تو، مرا چون شب ماتم گذرد

دو هفته شد که ندیدم مه دو هفته خود را

کجا روم بکه گویم غم نهفته خود را

بباغ رفتم و دیدم گل شکفته خود را

شنیدم از گل و بلبل غم نهفته خود را

خوش آنکه بعشق مبتلا گردیده

بیگانه خویش و آشنا گردیده

یکبارگی از قید خرد وارسته

در میکده ها بی سر و پا گردیده

در شب هجرت چرا عالم بچشمم شد سیاه

گر نمرد از صرصر آهم چراغ مهر و ماه؟

بردار نقاب از رخ و حیرانی من بین

بگشا گره از زلف و پریشانی من بین

دگر شب آمد و من مبتلای هجرانم

کجا روم چه کنم . چاره ای نمیدانم

از حسن بیحد توای نازنین شمایل

عاقل شدست مجنون مجنون شدست عاقل

هر جا سمند فکرت راند ز راه حکمت

مانند در رکابش مشائیان راجل

نور ضمیرش آفاق روشن کند ز اشراق

ز آن رو نهند بر طاق اشراقیان هیاکل

سلطان ابو سعید که در فر خسروی

چشم سپهر پیر چو او نوجوان ندید

الحق چگونه کشته نگشتی که گفته بود

تاریخ قتل « مقتل سلطان ابو سعید »

خورشید کمال است نبی . ماه ولی

اسلام محمد است و ایمانست علی

گر بینتی بدین سخن می طلبی

بنگر که ز بینات اسماست جلی

ای گشته ز ذات خود هویدا چون نور

ذرات جهان ز تور تو گشت ظهور

کنه تو ز دانش خرد ها مستور

وجه تو ز ادراک نظرها همه دور

شهی که خلعت نادعلی است در بر او

نهاد تاج خلافت رسول بر سر او

سگت را بنده ام تا بنده را جان در بدن باشد

که در تعلیم اطوار وفا استاد من باشد

شد محو از صحیفه دوران خط وفا

یا خود بر او نبود چنین خط دل گشا

خوش گفت یک دو حرف دلاویز آنکه گفت

« منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا »

یا خود نبود با خبر از این زمان که گفت

[...]

تا دور فلک گرد زمین خواهد بود

با اهل دلش هماره کین خواهد بود

با شیوه ی بیداد قرین خواهد بود

تا بود چنان بود و چنین خواهد بود

جوانی رفت در راه تو، پیر روزگارم من

گرفتار بلا و درد و داغ بیشمارم من

گل نو رسته من آنچنان نازک بود خویش

که می ترسم شود آزرده، چون چشم افکنم سویش