مستی می عشق ز خود بی خبرم کرد

بی خود ز خود و هم ز جهان دربدرم کرد

دمبدم بهر تو ای غنچه دهن می میرم

مگشا لب بخس و خار که من می میرم

شهر شیراز پر از آدم آدمخوار است

میروم آخر از اینشهر که آدم، خوار است

زمان پستی و ایام سربلندی ما

تفاوتی نکند پیش دردمندی ما

ما کشته عشقیم نداری خبر از ما

یا بی خبر، آندم که نیابی اثر از ما

تا در دماغ بوئی زان مشکبو غزال است

از وادی جنونم بیرون شدن محال است

ز سوز سینه ام بیهوش گردد هر گه او یکدم

نشیند با من و معلوم سازد حال زارم را

مرا بزلف بتی شد دل شکسته اسیر

که در جفا سر موئی نمیکند تقصیر

وقت رفتن دست چون بر طرف دامن میزند

دامنی باشد که او بر آتش من میزند

ز شوقت پاره سازم جامه تا جان در بدن باشد

لباسی را که نتوان پاره کردن آن کفن باشد

بسلامت ز سر کوی ملامت نروم

گر روم از سر کویت بسلامت نروم

غنچه آهسته ز لعل لب جانان دم زد

تند شد باد صبا بر دهنش محکم زد

اظهار درد دل بر دلدار چون کنم

ترسم ز خوی نازکش، اظهار چون کنم

ز عقل بیهده پیمای خود مقید دینم

کجاست جذبه عشقی که وارهاند از اینم

پریروئی چرا از دیده مردم نهان باشد

که از شرم تو نتواند میان مردمان باشد

آدم از همدمی مردم عالم نشدیم

تا نگشتیم سک کوی تو آدم نشدیم

بیوفا یارا چنین بیرحم و سنگین دل مباش

دردمندان توایم از حال ما غافل مباش

میزنم هر لحظه از دست غمت بر سینه سنگ

سوی من کن یک نظر از لطف، سنگین دل مباش

تو را تا سبزه خط گشت بر گلبرگ تر پیدا

بدور عارضت شد فتنه دور قمر پیدا

گهی از تاب آن رو سوزم و گه ز آتش هجران

بهر وجهی مرا سوزی اگر پیدا اگر پنهان