مکش بر صوف کهنه از اتو نقش

نباشد خوش به پیری داغ میری

زصندلی تو اگر پابه رابجنبانی

دو صد عمامه سالو بسر بگردانی

چون پنبه دانه گشت کفن متصل بخاک

بر مقتضای قاعده (کل شی حی)

منم که از جهت رنک و بوی البسه ام

چمن برنگرزی شد صبا بعطاری

پوستک تا ندرندت مک بر میخ لبیس

شیعر البسه نت قیدس قیری واهن

نبوت البسه قدرش او وکه اطعمه من

که دوستر همشان خلق کشمش از یمدانک

پاچه پاچه که شیت برف انه برد

جبه برد بربمش میوات

پیش درزی جامه کز تنگ میآید برون

چند تنقیصم دهد از سنگ میآید برون

بریدم در عروسیها که خوانم

بوصف جامها اینطرز اشعار

نویسید اینسخنها را زتعظیم

بکرد خیمه و خرگاه و تالار

گازر تقدیر او از قرص خور در طشت چرخ

هر سحر میشوید از اوساخ رخت روزگار

نخست دامن رختی نکو بدست آور

دگر طعام که اول لبست پس دندان

قباگر حریرست و گر پرنیان

بناچار حشوش بود در میان

ببر گرفته ام اینجامه کهن چه کنم

نصیبه ازل از خود نمیتوان انداخت

سپهر از خلعت قدرش چو گوئی

فراویزی بروخارای کهسار

قبای رتبتش چون بخت میدوخت

برآمد آسمان زویک کله وار

بیرخت نفیست که کند پیش قیامی

هر جا که روی پیش بزرگان بسلامی

چه داند چکمه را قیمت که گوئی چارپا دارد

دوابی کش سقرلاط و جل خرسک بود یکسان

ای برادر سخن عروسی دان

که معین نداشت پوشش و خورد

کرد بسحاق عهده نفقه

کسوه آن حواله با من کرد

گرت گذر فتد ایگلکنه سوی حمام

بجان فوطه که یاد از برهنکان آری

اکر تو آدمی اعتقاد من اینست

که دیگران همه نقشند بر در حمام

آنرا که هست مشرب ارباب معرفت

سرچشمه وجود بگو هم زما طلب