به نیکی و بدی آوازه در بسیط جهان

سه کس برند رسول و غریب و بازرگان

الهی عاقبت محمود گردان

به حق صالحان و نیکمردان

هر که با من بدست و با تو نکو

دل منه بر وفای صحبت او

صاحبدل نیک سیرت علامه

گو کفش دریده باش و خلقان جامه

کرم به جای فروماندگان چو نتوانی

مروتست نه چندانکه خود فرومانی

ز خیرت خیر پیش آید، بکن چندانکه بتوانی

مکافات بدی کردن، نمی‌گویم تو خود دانی

اگر بریان کند بهرام، گوری

نه چون پای ملخ باشد ز موری

نداند آنکه درآورد دوستان از پای

که بی‌خلاف بجنبند دشمنان از جای

این باد و بروت و نخوت اندر بینی

آن روز که از عمل بیفتی بینی

آن گوی که طاقت جوابش داری

گندم نبری به خانه چون جو کاری

مردی نه به قوتست و شمشیرزنی

آنست که جوری که توانی نکنی

به پارسایی و رندی و فسق و مستوری

چو اختیار به دست تو نیست معذوری

چو نفس آرام می‌گیرد چه در قصری چه در غاری

چو خواب آمد چه بر تختی چه در پایان دیواری

شمع کز حد به در بیفروزی

بیم باشد که خانمان سوزی

تو با این لطف دلبندی چرا با ما نپیوندی

نقاب از بهر آن باشد که روی زشت بربندی

نقاب از بهر آن باشد که بربندند روی زشت

تو زیبایی بنام ایزد چرا باید که بربندی

از دست کسی بستده هر روز عطایی

معذور بدارندش یک روز جفایی

ای گرگ نگفتمت که روزی

بیچاره شوی به دست یوزی

کدام قوت و مردانگی و برنایی

که خشم‌گیری و با نفس خویش برنایی

خدا را در فراخی خوان و در عیش و تن آسانی

نه چون کارت به جان آید خدا از جان و دل خوانی