درم از کف او به نزع اندرست

شهادت از آنستش اندر دهان

کاریست چو خط او معما

حالیست چو زلف او مشوش

دیده همه پرخیال معشوق

سینه همه پرشرار آتش

آن کیست که بی تو ساعتی خوشدل بود.

بیا ای مفرح کربت و مونس غربت

کلام کنور الربی فاح غضا

و قد غازلته شابیب قطر

و ریح الشمال جرت ثم جرت

علی صفحه الارض اذیال عطر

و عرف الخزامی و عرف الندامی

[...]

ویحک ای صورت منصور نه باغی نه سرای

بل بهشتی که به دنیات فرستاد خدای

بوده نقاش خرد در شجرت متواری

شده فراش صبا در چمنت ناپروای

ای به چشمم عزیزتر گردی

کز زمین عطف دامن تو برفت

از تو باز آمدن که یارد خواست؟

شکر این آمدن که داند گفت؟

فاتت تجر علی السماء ذیولها

میاسه الاعطاف فی جاراتها

غداء مهما انشدت سجدت لها

سیاره الافلاک فی اوجاتها

و تمنت الشهب الثواقب انها

[...]

بر آنی که غم بر دل من گماری

من از غم نترسم، بیا تا چه داری

بای حکم زمان صرت متخذا

ریم الفلا بدلا من ریم اهلیکا

آن خسروان که نام نکو کسب کرده اند

رفتند و یادگار از ایشان جز آن نماند

نوشین روان اگر چه فراوانش گنج بود

جز نام نیک از پس نوشین روان نماند

خدای را به همه حال زیر پرده صنع

خزینه های علوم است و گنجهای حکم

سخن به که ماند ز ما یادگار

که ما بر گذاریم و او پایدار

دست در روزگار می نشود

پای عمر استوار می نشود

شاهدی خوب صورت است امل

در دل و دیده خوار می نشود

شاد می زی که در عروس مرگ

[...]

اگر شمایل حلمش به باد برگذرد

دهد شکوه تجلیش باد را لنگر

وگر فضایل طبعش به کوه برشمرند

سبک ز خاصیتش کوه را برآید پر

ایمن مشو ای حکم تو از حکم سدوم

از تیر سحرگاه و دعای مظلوم

از رعیت شهی که مایه ربود

بن دیوار کند و بام اندود

بشامل عدله فی الارض ترعی

مع الاسد السوائم فی المسام

ولا تعدوا الذئاب علی نعاج

ولا تهوی البزاه الی حمام

هر که در راه عشق صادق نیست

جز مرایی و جز منافق نیست

فرمان ترا که باد نافذ

بر جان رهی کشد به پیشت

عدل کن زانکه در ولایت دل

در پیغمبری زند عادل