چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار

پرنیان هفت رنگ اندر سر آرد کوهسار

خاک را چون ناف آهو مشک زاید بی قیاس

بید را چون پر طوطی برگ روید بی شمار

دوش وقت صبحدم بوی بهار آورد باد

[...]

من رفتم و فرزند من آمد خلف صدق

او را به خدا و به خداوند سپردم

شعرهای مرا به بی نمکی

عیب کردی روا بود شاید

شعر من همچو شکر و شهد است

واندر این دو نمک نکو ناید

شلغم و باقلیست گفتهٔ تو

[...]

به بینندگان آفریننده را

نبینی مرنجان دو بیننده را

اگر جز بکام من آید جواب

من و گرز و میدان و افراسیاب

در جهان سه نظامیئیم ای شاه

که جهانی ز ما به افغانند

من به ورساد پیش تخت شهم

و آن دو در مرو پیش سلطانند

به حقیقت که در سخن امروز

[...]

لطف خدای جمله کمالات خلق را

یک جای کرد و داد بدو نام مصطفی

آب عنب تو گیر که اهل طرب تویی

اهل آن کس است آنکه زآب عنب گرفت

نمود خون عدو برکشیده خنجر او

به گونه شفق سرخ بر سپهر کبود

تنگی گرفت بی تو دلم چون دهان تو

تنگی مگر نصیب دلم زآن دهان ریید

مگر آسان شود به یاری بخت

ورنه دشوار می نماید کار

مرغزاری کاندر آن باشد گذر یکسر تو را

چشمه حیوان شود هر چشمه آن مرغزار

نسیم گل چو به خلق تو نسبتی دارد

به صد زبان بستابد هزار دستانش

خود را بزرگ می کنم اندر میان خلق

بی آن که خدمتی ز برای تو می کنم

قهرت چو فرو بارد در معرکه سطوت

از بید کشد خنجر وز غنچه کند پیکان

ذوق عشقت کاشکی جانا نمی دیدی دلم

یا تن کاهیده من تاب هجران داشتی

بی‌خودی می‌گفت در پیش خدای

کای خدا آخر دری بر من گشای

رابعه آنجا مگر بنشسته بود

گفت ای غافل کی این در بسته بود

پدر گنج سخن را کرد در باز

پسر را گفت ای جویندهٔ راز

پسر گفتش اگر در جاه باشم

چرا آشفته و گمراه باشم

چو من در اعتدالی جاه جویم

مکن منعم اگر این راه جویم

اگر اندک بود در جاه میلم

[...]

پدر بگشاد راهش در هدایت

به پیش او فرو گفت این حکایت