تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی جان غم عشق تو بکس نسپارم

ای قافله چون روی بسوی سفر آرید

ما را بشما آرزویی هست برآرید

زان یوسف کنعانی در مصر نشسته

یک بار بیعقوب غریوان خبر آرید

مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را

سوز ابراهیم باید درد اسماعیل را

بوی تو باد سحر، گه بمن آرد صنما

بنده باد سحرگه ز پی بوی توام‌

هر که نام کسی یافت ازین درگه یافت

ای برادر کس او باش و میندیش از کس

زین نادره تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال‌

وا اسفی من فراق قوم

هم المصابیح و الحصون‌

و المزن و المدن و الرّواسی

و الخیر و الامن و السّکون

لم یتغیّر لنا اللّیالی

[...]

وصف تو چه جای حکمت‌اندیشانست

خاک کف تو سرمه دل‌ریشانست‌

شاهان جهان پای ترا بوسه دهند

عشق تو چه کار و بار درویشانست‌

بی کمال سوز دردی نام دین هرگز مبر

بی جمال شوق وصلی تکیه بر ایمان مکن‌

شب رفت تو ای صبح بیکبار بدم

تا کی ز صفات آدمی و آدم‌

پنداشتمت که تو مرا یک تنه‌ای

کی دانستم که آشنای همه‌ای‌

جمال حضرت قرآن نقاب آن گه براندازد

که دار الملک ایمان را مجرّد بیند از غوغا

جئتمانی لتعلما سرّ سعدی

تجدانی بسرّ سعدی شحیحا

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

بحقّ تو، بحق مهر تو، بصحبت تو

که دیده بر کنم ار دیده در رضای تو نیست‌

ترا خوش است که هر کس ترا بجای منست

مرا بتر که مرا هیچ کس بجای تو نیست‌

چشمی که ترا دید شد از درد معافا

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلم

قضی اللَّه امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم‌

مرد باید که بوی تاند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

چون نباشی در کنارم شادمانی چون کنم‌

چه باشد گر خوری یک سال تیمار

چو بینی دوست را یک روز دیدار