جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود

تا دلم فتنه بر جمال تو شد

بنده حسن ذو الجلال تو شد

ای عزیز آن کسی که روی تو دید

وای شگرف آنکه در جوال تو شد

شمالی باد چون بر گل گذر کرد

نسیم گل بباغ اندر اثر کرد.

مشتاق تو در کویت از شوق تو سرگردان

از خلق جدا گشته خرسند بخلقانها

از سوز جگر چشمی چون حلقه گوهرها

وز آتش دل آهی چون رشته مرجانها.

آشوب همه جهان حدیث من و تو

بگذار من و همه جهان گلشن تو.

دعوت اللَّه حتی خفت ان لا

یکون اللَّه یسمع ما اقول

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که درین شهر تو باشی یا من‌

حرام دارم با دیگران سخن گفتن

کجا حدیث تو گویم سخن دراز کنم‌

ان اعرضوا فهم الذین تعطفوا

کم قد وفوا فاصبر لهم ان اخلفوا

گر مشغله‌ای نداری و تنهایی

با ما بوفا درآ که ما را شائی‌

گفتی کم و کاست باش خوب آمد و راست

تو هست بسی رهیت شاید کم و کاست‌

امطلینی و سوّفی

و عدینی و لا تفی

ز اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

رقیّ لعمرک لا تهجرینا

و منّی لقاءک ثمّ امطلینا

عدی و امطلی ما تشائین انّا

نحبّک ان تمطلی العاشقینا

فان تنجز الوعد تفرح و الا

[...]

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس

تن زانکه بجز مهر توأش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس‌

عشق جانان باختن کی در خور هردون بود

مهر لیلی داشتن هم بابت مجنون بود

آن کس که بکار خویش سر گشته شود

به زان نبود که با سر رشته شود

بیزار شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر.

زان گونه شرابها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد

و أنت لما ولدت اشرقت ال

ارض و ضاءت بنورک الافق‌

فنحن فی ذلک الضیاء و فی ال

بنور و سبل الرّشاد نحترق