گرچه خوبی تو سوی زشت به خواری منگر

کاندرین ملک چو طاوس بکار است مگس.

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون درمیدارم!

آن را که وصال یار دلبر باید

از خویشتنش فراق یکسر باید.

بس که اندر عشق تو من گرد سر برگشته‌ام

بی‌تو ای چشم و چراغم چون چراغی گشته‌ام‌

بس که دیرا دیر و زودا زود و بی گاه و بگاه

بر سر کویت سلامی کرده و بگذشته‌ام.

هم در دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان.

چشمی که ترا دید شد از درد معافی

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلم.

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همت اندر راه بند و گام زن مردانه وار.

جان فشان و راه کوب و راد زی و مرد باش

تا شوی باقی چو دامن بر فشانی زین دمن

دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن

در جهان شاهان بسی بودند کز گردون ملک

تیرشان پروین گسل بود و سنانشان خون نگار

بنگرید اکنون بنات النعش وار از دست مرگ

نیزه‌هاشان شاخ شاخ و تیرهاشان تار تار

بر دو رخ هم کفر و هم ایمان تراست

در دو لب هم درد و هم درمان تر است.

آن را که چو تو نگار باشد در بر

گر بانگ قیامت آید او را چه خبر!

بسا پیر مناجاتی که بی‌مرکب فرو ماند

بسا رند خراباتی که زین بر شیر نر بندد!

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

مهر ذات تست الهی دوستان را اعتقاد

یاد وصف تست یا رب غمگنان را غمگسار

دست مایه بندگانت گنج خانه فضل تست

کیسه امید از آن دوزد همی امیدوار.

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی.

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی.

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو!

من پای برون نهادم اکنون ز میان

جان داند با تو و تو دانی با جان‌

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم.