بر باره‌ای که چون بشتابد چو آفتاب

از غرتش طلوع کند کوکب ظفر

خشم نبوده‌ست بر اعدام هیچ

چشم ندیده‌ست در ابروم چین

دشمن خندید بر من و دوست گریست

کو بی دل و جان و دیده چون خواهد زیست

کز کوه گاه زخم گران‌تر کنی رکاب

وز باد وقت حمله سبک‌تر کنی عنان

شیطان سنان آب دارت را

ناداده شهاب کوب شیطانی

باران کمان کامگارت را

نادوخته روزگار بارانی

نه مرا برتکاب تو پایاب

نه مرا برگشاد تو جوشن

گر باد انتقام تو بربحر بگذرد

از آب هر بخار که خیزد شود غبار

حیات را چه گوارنده تر زآب ولیک

کسی که بیشترش خورد بکشد استسقاش

و از نفس و ذات عوض صورت نبندد

این بنده دگر باره نروید نی نیست

ای باد صبح دم گذری کن بکوی من

پیغام من ببر ببر ماه روی من

بجست با رخ زرد از نهیب تیغ کبود

چنانکه برگ بهاری زپیش باد خزان