عمری گذشت و راه سلامت نیافتم

شرمنده این دلم که چها در خیال داشت

مرا به مدرسه ها پیش از این به کسب علوم

قرار مدرسه و فکر درس بودی و کار

کنون به چشم غزالانم چنان کردند

که شب به خواب خوش اندر غزل کنم تکرار

زیمن عشق بر وضع جهان خوش خنده ها کردم

معاذالله اگر روزی به دست روزگار افتم

غم بامن و من با غمش خو کرده ام ای مدعی

لطفی بباید کردن و ما را به هم بگذاشتن

خاک رهش به مردم آسوده کی دهند

کاین توتیا به مردم بی خواب می دهند

اندر آن معرض که خود را زنده سوزد اهل درد

ای بسا مرد خدا کو کمتر از هندوزنی است

دلم به کوی تو دامن کشان رود ترسم

که سوی خانه گریبان چاک چاک برد.

آن را که رسد ناوک دل دوز تو بر چشم

ناکس بودار چشم دگر پیش ندارد

نگردد تا فراموش آنچه گفتی دردمندان را

بر انگشت تو میخواهم که بندم رشته ی جان را

گفتی خبر دوست شنیدی چه شدت حال

این ها زکسی پرس که از خود خبری داشت

طریق عشق به ناموس می رود شاهی

پیاله ای دو سه دیگر که عاقل است هنوز

به گریه گفتمش از حال من مشو غافل

به خنده گفت که بیچاره غافل است هنوز

شب در آن کو بوده ام گرمست خاک از آتشم

پا منه از خانه بیرون انتظارم گو بکش

قومی که می دهندشان از تو غافل اند

کاهل وقوف را در تقریر بسته اند

خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را

سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را

با تو پس ازعلم چه گویم سخن

علم چو آید به تو گوید چه کن

تو نام نیک حاصل کن در این بازار ای زاهد

که در کوئی که ما هستیم، نام نیک بدنامی است

غم روزی خورد هر کس به تقدیر

چو من غم روزی افتادم چه تدبیر

این سخن شیر است در پستان جان

بی کشنده شیرکی گردد روان

اگر مرگ خود هیچ لذت نبخشد

همین وارهاند ترا جاودانی

اگر مقبلی از گران قلتبانان

اگر مدبری از گران قلتبانی