دل بی عشق را افسردن اولی

هر که دردی نداره مردن اولی

تنی که نیست ثابت در ره عشق

ذره ذره به آتش سوتن اولی

در اشکم به‌دامان ریته اولی

خون دلم ز چشمان ریته اولی

به کس حرفی ز جورت وانواجم

که حرف جور پنهان ریته اولی

دل ار عشقت نداره مرده اولی

روان بی درد عشق افسرده اولی

سحر بلبل زند در گلشن آواز

که گل بی عشق حق پژمرده اولی

اگر دل دلبری دلبر کدامی

وگر دلبر دلی دل را چه نامی

دل و دلبر بهم آمیته وینم

ندانم دل که و دلبر کدامی

کسی که ره به فریادم برد نی

خبر بر سرو آزادم برد نی

همه خوبان عالم جمع گردند

کسی که یادت از یادم برد نی

شبی ناید ز اشکم دیده تر نی

سرشکم جاری از خون جگر نی

شو و روجم رود با نالهٔ زار

ته را از حال زار مو خبر نی

دل شاد از دل زارش خبر نی

تن سالم ز بیمارش خبر نی

نه تقصیره که این رسم قدیمه

که آزاد از گرفتارش خبر نی

ته که دور از منی دل در برم نی

هوایی غیر وصلت در سرم نی

به جانت دلبرا کز هر دو عالم

تمنای دگر جز دلبرم نی

دلی چون مو به غم اندوته‌ای نی

زری چون جان مو در بوته‌ای نی

بجز شمعم به بالین همدمی نه

که یار سوته‌دل جز سوته‌ای نی

ز دل مهر تو ای مه رفتنی نی

غم عشقت به‌هر کس گفتنی نی

ولیکن شعله مهر و محبت

میان مردمان بنهفتنی نی

مو آن باز سفیدم همدانی

لانه در کوه دارم سایبانی

به بال خود پرم کوهان به کوهان

به چنگ خود کرم نخجیر بانی

گَرَم خوانی وَرَم رانی ته دانی

گَرَم در تَش بسوزانی ته دانی

وَرَم بر سر زنی الوند و میمند

همی واجم خدا جانی ته دانی

هر آن کالوند دامان مو نشانی

دامان از هر دو عالم در کشانی

اشک خونین پاشم از راه الوند

تا که دلبر بپایش برفشانی

بیته یکدم دلم خرم نمانی

اگر رویت بوینم غم نمانی

اگر درد دلم قسمت نمایند

دلی بی غم درین عالم نمانی

من دل سوته را لایق ندونی

که در دیوان عشاقت بخونی

هزارون بارم از خونی ببو کم

ز تو زیرا که بحر بیکرونی

بمیرم تا ته چشم‌تر نبینی

شرار آه پر آذر نبینی

چنانم آتش عشقت بسوجه

که از مو مشت خاکستر نبینی

به قبرستان گذر کردم صباحی

شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت

که این دنیا نمی‌ارزد بکاهی

به نادانی گرفتم کوره راهی

ندانستم که می‌افتم به چاهی

به دل گفتم رفیقی تا به منزل

ندانستم رفیق نیمه راهی

ته که خورشید اوج دلربایی

چنین بیرحم و سنگین دل چرایی

به اول آنهمه مهر و محبت

به آخر راه و رسم بی وفایی

نگار تازه خیز ما کجایی

بچشمان سرمه ریز ما کجایی

نفس بر سینهٔ طاهر رسیده

دم رفتن عزیز ما کجایی