یزدان خرد و کمال راه تو نهاد

اجرام سپهر نیک خواه تو نهاد

گردون ز جمال پایگاه تو نهاد

عالم عرض جوهر جاه تو نهاد

گم بوده زتو جنت و کوثر یابد

شاخ خرد از فکرت تو بر یابد

طبع از نکت تو گنج گوهر یابد

جان از سخن تو جان دیگر یابد

نی مهر تو در هیچ نگین می گنجد

نی مهر تو در جان حزین میگنجد

جولانت خواهم اگر چه ، ای مرد حکیم

در قالب گفتار همین می گنجد

مادح ز عطای تو توانگر گردد

فکرت ز سخای تو مدبر گردد

خاطر بهوای تو منور گردد

معنی بثنای تو مشهر گردد

هر روز بتم با دگری پیوندد

با وی گوید حدیث و با وی خندد

گر من نفسی شادزیم نپسندد

مردم دل خویش بر چنین کس بندد ؟

فردا علم عشق برون خواهم زد

لاف از تو و خودنگر که چون خواهم زد ؟

گر خصم هزارند و زبونند مرا

بر دیدۀ خصمان زبون خواهم زد

ای مه ، بکف ابر زبون خواهی شد

وی برگ سمن ، بنفشه گون خواهی شد

ای رایت نیکویی ، نگون خواهی شد

در چنشم مست آنکه تو چون خواهی شد

بیهوده بر آزار من ، ای سرو بلند

تیغت شستی بخون و خوردی سوگند

گر من بهلاک خویش گشتم خرسند

باری تو ز خویشتن چنین بد مپسند

هر گه که بخندد آن نگار دلبند

از نقطۀ یاقوت فرو ریزد قند

خورشید ز رشک گوید ، ای سرو بلند

چون خندیدی باز دگر بار بخند

پیچیدن افعی بکمندت ماند

آتش بسنان دیو بندت ماند

اندیشه برفتن سمندت ماند

خورشید بهمت بلندت ماند

نوروز شکفته از لقای تو برند

فردوس خجسته از رضای تو برند

بنیاد درستی از وفای تو برند

ارکان تمامی از بقای تو برند

عشق تو مرا از دل و از جان برکند

سودای توام ز خان و ازمان برکند

در کام دلم ز عشق هر ذوق که بود

هجران توام از بن دندان برکند

عشق تو زهر دل آشیانی نکند

در تن جهد و زبیم جانی نکند

بر شحنۀ حسن خویش ، ای جان جهان

شحنه ببهانه ای جهانی نکند

آن دل ، که ببند عشق کس بسته نبود

عشق تو بیامد و ببست و بربود

ای ماه ز رشک روی تو ناخشنود

در حال دل بنده چه خواهی فرمود ؟

ای شاه ، جهان زود بکام تو شود

دینار و درم زود بنام تو شود

آزاده بسی زود غلام تو شود

دین تو سن دهر زود رام تو شود

چون قفل نشاط را شود باغ کلید

از ساعد گل روی بجو جام نبید

گردون ز بساط ابر در دامن خوید

در شاخ زمرد افگند مروارید

گر نعل سمند تو بر آهن ساید

زو چشمۀ خضر در زمان بگشاید

ور خصم تو در آینه رخ بنماید

دست اجل از آینه بیرون آید

مرد آنکه شدن را بشتاب آراید

نه همچو زنان رخ بخضاب آراید

گر مرد رهی امید را جفت مگیر

کامید چو زن بستر خواب آراید

از خاک چمن بوی سمن می آاید

وز ابر طراوتی بتن می آاید

بر آتش عشق می فزاید در دل

هر باد که از سوی چمن می آاید

چون لعل کند سنان سر از خون جگر

وز تیغ کبود تو بجنبد گوهر

گر ز آب روان بود عدو را پیکر

در آتش زخم تو شود خاکستر