از باد صبا خسته شود رخسارش

چون آینه کز نفس رسد زنگارش

زان ترسم اگر برهنه دارد یارش

تیزی نظر خلق کند از کارش

یک تیر بنام من ز ترکش برکش

وآنگه بکمان عشق سخت اندرکش

گر هیچ نشانه خواهی اینکه دل و جان

از تو زدنی سخت و ز من آهی خوش

خون شد دل مسکین ز جگر خاری دل

هم بگذرد ایام غم و خواری دل

شادم که بخواب دیدمش ناگاهی

گوئی اثری نموده بیداری دل

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود؟ مشتی گل

در هجر همی بسازم از شرم خیال

در وصل همی بسوزم از بیم زوال

پروانه شمع را همین باشد حال

در هجر نسوزد و بسوزد ز وصال

هر روز من از روز پسین یاد کنم

بر درد گنه هزار فریاد کنم

از ترس گناه خود شوم غمگین باز

از رحمت او خاطر خود شاد کنم

یاد تو انیس خاطر غمگینم

بی یاد تو من هیچ گهی ننشینم

بریاد تو فریاد تو دارم شب و روز

شمع غم تست برسر بالینم

گفتم که براز اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم

خود را چو بمیزان خرد برسختم

از بنگه دونیان کم آمدرختم

مهر تو به مهر خاتم جم ندهم

وصلت بدم هیچ مریم ندهم

عشقت بهزار باغ خرم ندهم

یکدم غم تو بهر دو عالم ندهم

بیم است که از عشق تو رسوا گردم

دفتر بنهم گرد چلیپا گردم

گر تو ز پی رهی مسلمان نشوی

من خود ز پی عشق تو ترسا گردم

زان پیش که خواستی منت خواسته ام

عالم ز برای تو بیاراسته ام

در شهر مرا هزار عاشق بیش است

تو شاد بزی که من ترا خواسته ام

بر آتش عشق جان همی عود کنم

جان بنده تو نه من همی جود کنم

چون پاک بسوخت عشق تو جان رهی

صد جان دگر به حیله موجود کنم

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم

آن گل همه خارگشت در دیده من

آن در همه از دیده فرو باریدم

هر مرحله ای که بود راهی کردیم

وز آتش دل آتشگاهی کردیم

در هر چیزی بتا نگاهی کردیم

دیدیم در آن نقش تو آهی کردیم

آن شب که من از فراق تو خون گریم

باری بنظاره آی تا چون گریم

هر لحظه هزار قطره افزون گریم

هر قطره بنوحه ای دگر گون گریم

سیاره عشق را منازل مائیم

زاشکال جهان نقطه مشکل مائیم

چون قصه عاشقان بیدل خوانند

سر قصه عاشقان بیدل مائیم

گاهی بطینت خود افتد نظرم

گویم که من از هر چه بعالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن درنگرم

بر شاخ طرب هزار دستان توایم

دلبسته بدان نغمه و دستان توایم

از دست مده که زیر دستان توایم

بگذار گناه ما که مستان توایم

دلرا تو بنار عاشقی بریان کن

وانگاه نظر زدل بسوی جان کن

گرزانک براه پیشت آید معشوق

این جمله به پیش پای او قربان کن

با خود ز پی تو جنگها دارم من

صد گونه ز عشق رنگ ها دارم من

در عشق تو از ملامت بیخبران

برجان و جگر خدنگها دارم من