سودت نکند به خانه دَرْبِنشستن

دامَنْت به دامنم بباید بستن

کان روز که دست ما به دامان تو است

ما را نتوان ز دامنت بگسستن

پل بر زبر محیط قلزم بستن

راه گردش به چرخ و انجم بستن

نیش و دَم مار و دُم کژدم بستن

بتوان نتوان دهان مردم بستن

از ساحت دل غبار کثرت رفتن

به زانکه به هرزه دُرّ وحدت سفتن

مغرور سخن مشو که توحید خدا

واحد دیدن بود نه واحد گفتن

عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن

وین دُرّ به سر الماس نشاید سفتن

سوداست که می‌پزیم والله که عشق

بکر آمد و بکر هم بخواهد رفتن

از باده به روی شیخ رنگ آوردن

اسلام ز جانب فرنگ آوردن

ناقوس به کعبه در درنگ آوردن

بتوان نتوان ترا به چنگ آوردن

تا لعل تو دلفروز خواهد بودن

کارم همه آه و سوز خواهد بودن

گفتی که به خانهٔ تو آیم روزی

آن روز کدام روز خواهد بودن

سهلست مرا بر سر خنجر بودن

یا بهر مراد خویش بی سر بودن

تو آمده‌ای که کافری را بکشی

غازی چو تویی خوشست کافر بودن

دنیا نسزد ازو مشوش بودن

از سوز غمش دمی در آتش بودن

ما هیچ و جهان هیچ و غم و شادی هیچ

خوش نیست برای هیچ ناخَوش بودن

در راه خدا حجاب شد یک سو زن

رو جملهٔ کار خویش را یک سو زن

در ماندهٔ نفس خویش گشتی و ترا

یک سو غم مال و دختر و یک سو زن

یا رب تو زخواب ناز بیدارش کن

وز مستی حسن خویش هشیارش کن

یا بی‌خبرش کن که نداند خود را

یا آنکه زحال خود خبردارش کن

یک لحظه چراغ آرزوها پف کن

قطع نظر از جمال هر یوسف کن

زین شهد یک انگشت به کام تو کشم

از لذت اگر مست نگردی تف کن

خواهی که کسی شوی ز هستی کم کن

ناخورده شراب وصل مستی کم کن

با زلف بتان دراز دستی کم کن

بت را چه گنه تو بت‌پرستی کم کن

یا رب تو به فضل مشکلم آسان کن

از فضل و کرم درد مرا درمان کن

بر من منگر که بی کس و بی هنرم

هر چیز که لایق تو باشد آن کن

یا رب نظری بر من سرگردان کن

لطفی به من دلشدهٔ حیران کن

با من مکن آنچه من سزای آنم

آنچ از کرم و لطف تو زیبد آن کن

ای غم گذری به کوی بدنامان کن

فکر من سرگشتهٔ بی سامان کن

زان ساغر لبریز که پر می ز غمست

یک جرعه به کار بی سرانجامان کن

ای نُه دِلِهٔ دَه دِلِه هر دَه یِله کن

صراف وجود باش و خود را چِله کن

یک صبح به اخلاص بیا بر در دوست

گر کام تو برنیامد آنگه گله کن

در درگه ما دوستی یک دِله کن

هر چیز که غیر ماست آنرا یله کن

یک صبح به اخلاص بیا بر در ما

گر کار تو برنیامد آنگه گِله کن

ای شمع چو ابر گریه و زاری کن

وی آه جگر سوز سپه‌داری کن

چون بهرهٔ وصل او نداری ای دل

دندان به جگر نه و جگر خواری کن

ای ناله گرت دمیست اظهاری کن

وآن غافل مست را خبرداری کن

ای دست محبت ولایت به در آی

وی باطن شرع دوستی کاری کن

گفتم که: رخم به رنگ چون کاه مکن

کس را ز من و کار من آگاه مکن

گفتا که: اگر وصال ما می‌طلبی

گر میکشمت دم مزن و آه مکن