رویت دریای حسن و لعلت مرجان

زلفت عنبر صدف دهان در دندان

ابرو کشتی و چین پیشانی موج

گرداب بلا غبغب و چشمت طوفان

فریاد و فغان که باز در کوی مغان

می‌خواره ز می نه نام یابد نه نشان

زانگونه نهان گشت که بر خلق جهان

گشته‌ست نهان گشتن او نیز نهان

هستی به صفاتی که درو بود نهان

دارد سَرَیان در همه اعیان جهان

هر وصف ز عینی که بود قابل آن

بر قدرِ قبولِ عین، گشته‌ست عیان

آن دوست که هست عشق او دشمن جان

بر باد همی دهد غمش خرمن جان

من در طلبش دربه در و کوی به کوی

او در دل و کرده دست در گردن جان

یا رب ز قناعتم توانگر گردان

وز نور یقین دلم منور گردان

روزی من سوختهٔ سرگردان

بی منت مخلوق میسر گردان

یا رب ز دو کون بی‌نیازم گردان

وز افسر فقر سرفرازم گردان

در راه طلب محرم رازم گردان

زان ره که نه سوی تست بازم گردان

یا رب ز کمالِ لطف خاصم گردان

واقف به حقایقِ خواصم گردان

از عقلِ جفا‌کار دل‌افگار شدم

دیوانهٔ خود کن و خلاصم گردان

در درویشی هیچ کم و بیش مدان

یک موی تو در تصرف خویش مدان

وآنرا که بود روی به دنیا و به دین

در دوزخ یا بهشت درویش مدان

دارم گله از درد نه چندان چندان

با گریه توان گفت نه خندان خندان

دُرّ و گهرم جمله به تاراج برفت

آن دُرّ و گهر چه بود دندان دندان

دنیا گذران، محنت دنیا گذران

نی بر پدران ماند و نی بر پسران

تا بتوانی عمر به طاعت گذران

بنگر که فلک چه میکند با دگران

یا رب تو مرا به یار دمساز رسان

آوازهٔ دردم به هم‌آواز رسان

آن کس که من از فراق او غمگینم

او را به من و مرا به او بازرسان

بر گوش دلم ز غیب آواز رسان

مرغ دل خسته را به پرواز رسان

یا رب که به دوستی مردان رهت

این گمشدهٔ مرا به من باز رسان

قومی که حقست قبلهٔ همتشان

تا سر داری مکش سر از خدمتشان

آنرا که چشیده زهر آفاق ز دهر

خاصیت تریاق دهد صحبتشان

فریاد ز شب روی و شب رنگیشان

وز چشم سیاه و صورت زنگیشان

از اول شب تا به دم آخر شب

اینها همه در رقص و منم چنگیشان

رخسار تو بی نقاب دیدن نتوان

دیدار تو بی حجاب دیدن نتوان

مادام که در کمال اشراق بود

سر چشمهٔ آفتاب دیدن نتوان

بحریست وجود جاودان موج زنان

زان بحر ندیده غیر موج اهل جهان

از باطن بحر موج بین گشته عیان

بر ظاهر بحر و بحر در موج نهان

با گلرخ خویش گفتم: ای غنچه دهان

هر لحظه مپوش چهره چون عشوه دهان

زد خنده که: من به عکس خوبان جهان

در پرده عیان باشم و بی پرده نهان

حاصل ز در تو دایما کام جهان

لطف تو بود باعث آرام جهان

با فیض خدا تا به ابد تابان باد

مهر علمت مدام بر بام جهان

بنگر به جهان سِرّ الهی پنهان

چون آب حیات در سیاهی پنهان

پیدا آمد ز بحر ماهی انبوه

شد بحر ز انبوهی ماهی پنهان

چون حق به تفاصیل شئون گشت بیان

مشهود شد این عالم پر سود و زیان

گر باز روند عالم و عالمیان

با رتبهٔ اجمال حق آیند عیان