از جهل بود قطره به عمان بردن

وز حمق شود زیره به کرمان بردن

قند آوردن به پیش لعل لب من

باشد بمثل لعل سوی کان بردن

این چای که بوی نافه چین دارد

چون زلف تو پای تا بپا چین دارد

دادم بحضور آن نگاری که چو من

هر گوشه هزار درد بر چین دارد

آن چای که داد همت والایت

بر یار خود از مهر فلک فرسایت

از مهر تو دم زدیم و دم کردیمش

در خوردن چای بود خالی جایت

ای آنکه ز پای تا بسر چون شکری

دادم ز برایت ترشی مختصری

ترسم که در آیینه ببینی رخ خود

وز شیرینی دل خودت را ببری

ای دوست مبر بر لب شیرین ترشی

مفروش به تلخکام چندین ترشی

من تندزبانی نکنم گر خواهی

تو کند کنی زبانم از این ترشی

گز در بر آن جان جهان تحفه برم

یعنی که اگر شبی نیائی ببرم

من وصلت را به عالمی نفروشم

هجرانت را گزی بگوزی نخرم

ای مست لب چون شکرت دختر رز

در عرصه عشق کرده آهنگ رجز

آنکس که شبی یک گره و بهر نخورد

هرگز نکند تاب فرو بردن گز

چون نقل من دلشده زار حزین

شد نقل مجالس بر شاه و مسکین

در نزد تو من روانه کردم نقلی

تا کام تو نیز باشد از من شیرین

ای آنکه یگانه در کمال و عقلی

دادی ز برای دوستانت نقلی

من بوسه طلب کردم و تو نقل دهی

ای دایه لافقیر صاحب نقلی

ای برده گرو عارضت از قرص قمر

این قرص بگیر و در صفاتش بنگر

چون روی تو قرص و چون دلت سخت بود

مانند لبت چاشنی آرد به شکر

آن قرص که داده بودی ای کبک خرام

بردم به زبان همچو شکر بر بادام

چون طعم لب تو اندر او دانستم

آنقدر مکیدمش که شد آب تمام

ای دوست ببین بنده چه کاری کرده

در دشت شکار آشکاری کرده

دادم ز برایت که بداند همه کس

امروز شکار تو شکاری کرده

ای شیر رمیده ز آهوان مستت

تیری که زدی بران شکار از دستت

گر تیر نگاه بد فدای نگهت

ور تیر خدنگ بد بنازم شستت

ای آنکه دل عاشق گریان شما

چون بره و مرغ گشته بریان شما

این بره به جای من وکالت دارد

کز صدق و صفا شود به قربان شما

ای غمزه تو چو گرگ و چشم تو چو میش

میشت نکند ز چنگ گرگان تشویش

این بره چو گوسفند اسمعیل است

کامد به خلیل فدیه کودک خویش

ای آنکه رخت به دیدگان نور من است

عشق تو سرور جان مسرور من است

ماهی دادم که بر دو چشمم بنهی

آن ساق که ماهی سقنقور من است

ای آنکه بر آسمان خوبی ماهی

دادی ز برای دوستانت ماهی

در دیده چو دید عکس ساقت دل من

حیران شد و گفت از تعجب ماهی

ای آنکه به کار عشق با عقل و هشی

چون حربه نداشتی که ما را بکشی

دادم ز برایت ای پری رخ چاقو

تا سر ببری ز عشقبازی به خوشی

لا حول و لا قوة الا بالله

چاقو داده است بر من آن غیرت ماه

دست ستم و زبان بدگویان را

با این چاقو ببرم انشاء الله

ای کودک شیرین سخندان ملیح

دارم سخن کنایه مانند صریح

تسبیح ز من بگیر و از راه وفا

بر کوچه بود فرق شما با تسبیح