گرباده خوری با صنمی زیبا خور

یا با مردی قوی دلی دانا خور

گر نیست ترا رفیق و یاری همدم

می‌ هیچ مخور و گر خوری تنها خور

می را بیقین بدست انجام مخور

ور زانکه خوری بجهد و ابرام مخور

با مردم رذل و بله و بد نام مخور

پیوسته مخور عیان مخور خام مخور

یارب نشود بلاکشی محرم هجر

عشق ار چه کشد و لیک داد از غم هجر

پروانه به شعله داد تن را به فراق

او را دو وصل کشت و ما را غم هجر

شد عمر و به طبع خواهشم هست هنوز

صد نعل گنه در آتشم هست هنوز

با آنکه نه روی توبه مانده است و نه عذر

از دوست امید بخششم هست هنوز

ای باب هدایتت بخلقان همه باز

اشیاء همه را بدر گهت روی نیاز

هر چند کنم گناه آرم بتو روی

هر چند غلط کنم زه آیم بتو باز

ای آنکه بذات خود عظیمی و عزیز

کس را بکمال هستیت نیست تمیز

از فتنه نفس عالم حادثه خیز

جز بر تو صفی را نبود راه گریز

عمرت رود ارتمام برجرم و هوس

به زانکه رسد دمی جفای تو بکس

این خلق همه گیاه بستان حقند

گر سرو صنوبرند ور سنبل و خس

گر سالک عارفی و بی‌عیب و عبوس

بدخواه مباش بر مسلمان و مجوس

بر خلق نباشد ار ترا طبع کریم

آزرده مباد کز تو گردند نفوس

ای آنکه مکمل عقولی و نفوس

هیچ از کرمت نگشته نفسی مایوس

از خواهش نفس و فتنه خلق بدار

در حصن امان خود صفی را محروس

بر بنده رو سیاه یارب تو ببخش

بر عاجز بی‌پناه یارب تو ببخش

از عفو و عطا ملول هرگز نشوی

من هر چه کنم گناه یارب تو ببخش

گویم سخنی ترا از الهام سروش

دریاب بهوش و دار چون حلقه بگوش

دست همه کس بوجه تعظیم بگیر

عیب همه کس بچشم توحید بپوش

مائیم قلندران وارسته ز خویش

بیگانه ز خلق و بی‌نیاز از کم و بیش

جوئی چو نشان ما بملک و ملکوت

گردید نشان به بی‌نشان درویش

جز پوست خود صفی به تن خرقه مپوش

وندر طلب روزی مقسوم مکوش

جز بر سر سفره توکل منشین

می جز ز کدوی حسبی الله منوش

در خانه و شهر و خلوت و انجمنش

می‌جویم و نیست در میان جز سخنش

هر جا سخنی است می‌دهم دل که مگر

پی از سخنی برم بسر دهنش

شئیی بنظر نمایدت تا ناقص

جان تو نگشته از تعین خالص

اشیاء همه را بچشم توحید ببین

پس باش بر ارباب بصیرت شاخص

ای ذات تو بر جمیع ذرات فیض

ظل کرمت کشیده بر اوج و حضیض

دانست کسی که کارساز همه کیست

یکجا بتو کرد کار خود را تفویض

یا‌رب من اگرچه رفت عمرم به غلط

پاداش غلط هم از چه قهر است و سخط

دانی تو و لیک هم گمانم به تو چیست

آن کن که گمان بنده بر توست فقط

گر راه روی تجاوز از خط صراط

حاشا که بتفریط کنی یا افراط

توحید ره است و شرک اضافات طریق

ره صاف شد ار اضافه‌ات شد اسقاط

لفظی که نباشد آگه از وی لافظ

بود آنکه به قصه بافت بر هم واعظ

می‌داشت به معنی ار حدیثی محفوظ

به زانکه بود بر این خبرها حافظ

ای کون و مکان ز خوان جودت محفوظ

در ظل عنایت تو اشیاء محفوظ

با عین تو کی بود عیانی معلوم

با بود تو کی شود وجودی ملحوظ