آنچای که چون خور دهد از جام شعاع

از قلب زدوده زنگ و از مغز صداع

همرنگ می است لیک می را باوی

فرقیست که در میان جلق است و جماع

زاهد چه پی کوثر و زمزم گردم

بگذار بجام باده جم گردم

داد آخرت آدم صفی بر دنیا

من پر که ترقی کنم آدم گردم

تا کی دم پستی و بلندی بزنیم

از حادثه درد دردمندی بزنیم

بنشین به بساط تا نشاطی بکنیم

بر خیز برندی که برندی بزنیم

عمری به جهان چو پایکوبی کردم

در خلق سیاحتی قلوبی کردم

مشنو که نبیند آدمی بد از خوب

من بد دیدم به هر که خوبی کردم

دلاک پسر نکار مه پیکر من

کز تیغش رشکهاست درخنجر من

از بهر تراشیدن سر چون خیزد

بیرون آید زشوق ...از سرمن

عطارد پسر شکر ز مرجانم ده

عنابی از آن لبان خندانم ده

به دانه بهل به زنخدانم بخش

بردار سپستان و دو پستان و دو پستانم ده

گویند به معراج که امری‌ست جلی

حق بود و رسول وآنکه حق راست ولی

لیکن چو نصاری تو به تثلیت مکوش

کان جمله علی بود و علی بود و علی

گر رسته شوی جنت و کوثر خواهی

وربسته شوی شوکت و افسر خواهی

شوبنده درگاه علی اکبر فیض

از ایزد اگر که فیض اکبر خواهی

ای شاه نجف هر دو جهان شاهی تو

ره گمشدگان به سوی حق راهی تو

فایز نشناسدت و لیکن داند

الله نه‌ای ولی اللهی تو

ای سید والا گهر نیک نسب

تو شمسی و سادات زمان چون کوکب

چون رادنیا شاه جهان شرفی

زآنت شده سیده جهان شاه لقب

سرمایهٔ مردی و فتوت باشد

جود و کرم و سخا و همت باشد

دارای صفات مردمی در این عهد

شمس الأمرا مشیر خلوت باشد

دستور چو با عقل و کفایت باشد

در فکر بقای دین و دولت باشد

چون خواجهٔ کافی علی اصغر که چو جان

محبوب بر دولت و ملت باشد

ایران همه دلکش و منظم باشد

این گونه زعدل صدر اعظم باشد

بوالمجد علی اصغر بن ابراهیم

کش بنده ی جود معن و حاتم باشد

هستی نبود سزای کس غیر خدا

او هستی محض و ما سوا هست نما

در هستی ما شروط هستی نایاب

در هستی حق کمال هستی پیدا

ای آنکه خدای خویش دانیم ترا

طاعت بسزا کجا توانیم ترا

گویند خدای را بحاجات بخوان

حاضرتر از آنی بخوانیم ترا

افسوس ز گام بر غلط هشته ما

وین رفته ز دست سود و سر رشته ما

در مزرع دل فشانده‌ام تخم امید

ای ابر کرم ببار بر کشته ما

ای آنکه توئی بهستی خود واجب

بر جمله ماسوا بهستی خود واهب

علم تو بغیر هستیت نیست که نیست

از محضر هستی تو چیزی غائب

اثنی عشری ز زاده بوطالب

تا مهدی منتظر امام غائب

حب همه را به خویش می‌دان واجب

تا فوز عظیمت رسد از هر جانب

از معنی کنت کنز دریاب نکات

حق کرد یکی تجلی از ذات بذات

گشتند بذات او نماینده ذوات

معلول شود بعین علت اثبات

در صرف وجود فرق و تمیزی نیست

وز غیر که منفی است پرهیزی نیست

یعنی نبود خدا یرا مثل و شریک

هستی همه اوست غیر او چیزی نیست