نبود، به جز از مهر علی در دل من

از هر دو جهان همین بود حاصل من

صد شکر که دست قدرت از روز ازل

با مهر علی سرشته آب و گل من

با موی سفید آمدم و روی سیاه

نا کرده ترا، بندگی و کرده گناه

از کرده و ناکردهٔ خود منفعلم

«لا حُولَ وَلا قوّة الاّ بالله»

دل بسته «وفایی» به تولاّی علی

بگسسته ز هرچه غیر سودای علی

در این سودا، ملامتم کس نکند

من ماهی و آب من ز دریای علی

شک نیست «وفایی» که خدا نیست علی

امّا، دمی از خدا جدا نیست علی

دانم اگرش جدا خدا، نیست رضا

خوانم اگرش خدا رضا، نیست علی

یک سر، داری هزار، سودا در وی

یک دل چندین هزار غوغا در وی

چندان شده جا، تنگ در این خانه که نیست

گنجایش لا اِلهَ اِلاّ در وی

می نوش که تا، زندهٔ جاوید شوی

در هر دو جهان قبله ی امّید شوی

یک ساغر، اگر خوری «وفایی» به خدا

از سر تا پا تمام توحید شوی

قلیان نه اگر آتش عشقش بسر است

دائم ز چه با دود دل و چشم تر است

رسم است که شکرّ از نی آید بیرون

قلیان بلب لعل تو نی در شکر است

یارب ز سپاه قهر خیلی بفرست

بر رفع خسان زکوه سیلی بفرست

تا چند توان جلوۀ دونان دیدن

بهر ولد الزنا سهیلی بفرست

ترکی که ز خون خیره پروا نکند

از آه ستم کشان محابا نکند

خونریزی عاشقان بفردا نگذشت

ترسا بچه بین که فکر فردا نکند

حاشا که بچشم من شبی خواب آید

چون یادم از آن طرّۀ پرتاب آید

گرد دلبر نوپری بیاید بر من

تا حشر مرا ز دیده سرخاب آید

ای برده قرار و صبر و تاب از دل ریش

لرزان بسر موی تو دلهای پریش

دادی سر زلفین مسلسل بر باد

صد خون خطا فکندی از گردن خویش

در بزم می از لطافت جام و مدام

افتاده معاشرین در اندیشۀ خام

قومی همه می بیند و قومی همه جام

من مست تو و فارغ از این شبهه عام

ای باذر قول نیرّ این طرفه پیام

برگوی بطرز پخته با مفتی خام

کان نغمه که بود از لب داود حلال

از بهر چه در دهان نی گشت حرام

پرتاب پریده را بشست آوردن

شکرّ ز عصارۀ کیست آوردن

بر لانۀ مور اشتر مست آوردن

بتوان نتوان ترا بدست آوردن

رویی که عرق چو ژاله می‌روید از او

تاثیر می دو ساله می‌روید از او

گر حسرت داغ وی برد دیده به خاک

تا دامن محشر لاله می‌روید از او

رخسار بدست زلف جادو دادی

بنگر سپهی را چه قدر رو دادی

از سادگی خویشتن ایساده نگار

گنجی بکف دزدک هندو دادی

ایختم رسل که بی نظیر آمده‌ای

از غیب بمقبلان بشیر آمده‌ای

خوش دلکش و نغز و دلپذیر آمده‌ای

ای کوکب صبح اگر چه دیر آمده‌ای

ای محرم پردۀ نهان خامۀ راز

وی هشته رسل به درگهت روی نیاز

موسی مدهوش ان ترانی در طور

پیچیده صلای من رآنی بحجاز

ای نصرّ لعمرک افسر شاهی تو

جبریل فرومانده ز همراهی تو

اینجا که محمد رسول اللهی

آگاه نیم زلی مع اللّهی تو

ای فخر رسل که دیر باز آمده‌ای

شک نیست که از راه دراز آمده‌ای

از لحن حدیث لی مع الله پیداست

ای خواجه که از کجا فراز آمده‌ای