در خلقت مرتضی به هنگام وجود

شک نیست که حق کمال قدرت بنمود

حق گفت هر آنکه گفت بی پرده چنین

آمد زپس پرده برون هرچه که بود

گر بنده گنه ز رحمتت بیش کند

جا دارد اگر هراس و تشویش کند

تو عفو به قدر رحمت خویش کنی

او جُرم به قدر قوّهٔ خویش کند

کس صرفه ز سودای قیامت نبرد

هر چند به جز زهد و کرامت نبرد

یارب تو به عدل اگر مکافات کنی

از دست تو کس جان به سلامت نبرد

در گلشن عمر ما بهاری نبود

دهر است «وفایی» اعتباری نبود

گویند که فاعلیم و مختار چرا

پس مفعولیم و اختیاری نبود

زاهد که ز کوی معنی آواره شود

بگذار، اسیر نفس امّاره شود

ای کاش جهان به کام او می گشتی

تا پردهٔ زهد کذب او پاره شود

این قوم که نام زهد بر خود بستند

از زهد ریایی دل ما را خستند

زنهار، فریبشان «وفایی» نخوری

کاین قوم به ابلیس لعین همدستند

یک جرعه ی می اگر، دهندم چه شود

آسوده اگر، زغم کنندم چه شود

رندان به یکی ساغر می گر بکنند

فارغ ز خیال چون و چندم چه شود

در کعبه ی گل باغ جنان خواهی دید

در کعبه ی دل جان جهان خواهی دید

زین هر دو برو به کعبه ی کوی حسین

کانجا به خدا، هم این هم آن خواهی دید

از چیست که سنّیان تعلّل دارند

در دوستی علی تزلزل دارند

قومی به خدایی اش تأمّل نکنند

ایشان به خلافتش تأمّل دارند

از علم بود عمل «وفایی» منظور

گر، بی عمل است جمله کبر است، و غرور

علمی که به پیش عالم بی عمل است

مانند چراغ باشد اندر، کف کور

عشّاق ز عشقت همه در سوز و گداز

زهّاد ز شوقت همه در وجد و نیاز

دارم منِ محروم به حسرت چشمی

از دور، که مانده است بر، روی تو باز

کو دختر رز، که تا دل و دین دهمش

وین نقد روان به جای کابین دهمش

گر چرخ به عقد من در آرد، او را

از تاک هزار عقد پروین دهمش

گر، دوست خداست گو همه دشمن باش

در حصن حصین قادر ذوالمن باش

گر تکیه به حفظ او کنی چون یُونُس

در کام نهنگ اگر روی ایمن باش

از حُبّ علی نمی توان شد منفک

از بهر حلال زاده آمد چو محک

هرکس که نه حُبّ مرتضی در دل اوست

در تخم زنائیش نه ریب است و شک

تا گشت رضای او رضای من و دل

حاصل شده است مدّعای من و دل

گر، از غم او هلاک گردم چه غم است

یک دم غم اوست خونبهای من و دل

من جز، بر قومِ باده نوشان نروم

هرگز، به بر زهد فروشان نروم

این طایفه را، جای اگر فردوس است

دوزخ روم و به پیش اوشان نروم

جنّت به بها، نمی‌دهی می‌دانم

امّا به بهانه می‌دهی می‌دانم

گر نیست بها، بهانه دارم بسیار

بر اشک شبانه می‌دهی می‌دانم

بر دوش نبی علی چو بنهاد قدم

افکند خدایان همه از طاق حرم

بشکست زبس خدا، در آن روز آن شاه

نامش به خدایی همه جا گشت علم

در بندگی خدای خود مأمورم

با آنکه هوای نفس را، مقهورم

گویند که مجبور نئی مختاری

بالله که در اختیار هم مجبورم

در معنی حرف بایدت پی بردن

با مهر ده و دو مه «وفایی» مردن

آبی که تغیر شد، به اوصاف ثلاث

گر آب حیات است نباید خوردن