یارم چو شود به طوف بستان مایل

گل دل بکند ز برگ خود خوار و خجل

بیند رخ او و سر نهد در عقبش

وانگه دهدش خبر ز بی برگی گل

ای آمده سوی بیدلان دیر به دیر

وز سنگدلی به خونشان گشته دلیر

دیدم رخ خوب تو در اثنای دو روز

چون بنمودی میان امروز و پریر

چون جمع شود ز عقل و دین قافله‌ها

عشق تو کند« عالیها سافلها»

عشق تو که فرض ماست چون روی نمود

سهل است اگر فوت شود نافله‌ها

از آتش سودای تو دم زد دل من

بر طارم افلاک علم زد دل من

دامان امید را ز مقصد پر یافت

در پیروی تو تا قدم زد دل من