گرد پرگار چرخ مرکز بست

شبه مرجان شد و بلور جمست

سرد آهش چو زنگیانی زشت

که ببیزند خردۀ انگشت

رای دانا سر سخن ساریست

نیک بشنو که این سخن باریست

آن صنم را ز گاز و ز نشکنج

تن بنفشه شد و دو لب نارنج

بیوفا هست دوخته بدو نخ

بد گهر هست هیزم دوزخ

چون برون جست مرز از سوراخ

شد سموره بنزد او گستاخ

چون بیامد بوعده بر سامند

آن کنیزک سبک زبام بلند

برسن سوی او فرود آمد

گفتی از جنبشش درود آمد

جان سامند را بلوس گرفت

[...]

از تک اسب و بانگ نعرۀ مرد

کوه یر نوف شد هوا پر گرد

پادشاهی که با شکه باشد

حزم او چون بلند که باشد

هر که بر درگه ملوک بود

از چنین کار با خدوک بود

گفت کاین مردمان بی باکند

همه همواره دزد و چالاکند

دل پهلو پسر بساز آورد

ساز مهرش همه فراز آورد

بر سر باد تند و موج بلند

تا بیک آبخوستشان افکند

فعل آلوده گوهر آلاید

از خم سر که سر که پالاید

هر کجا گوهری بدست بدیست

بدگهر نیک چون تواند زیست

بد ز بد گوهران پدید آید

[...]

لشکر شادبهر در جنبید

نای رویین و کوس بغر نبید

هر که را راهبر ز غن باشد

منزل او بمرزغن باشد

با درفش ار تپانچه خواهی زد

باز گردد بتو هر آینه بد

آب و آتش بهم نیامیزد

بالوایه ز خاک بگریزد

هر که را رهبری کلاغ کند

بی گمان دل بدخمه داغ کند

تیز شد عشق و در دلش پیچید

جز غریو و غرنگ نپسیچید