لب تو نامه درد منست و خط بروی

فغان که دایم از آن درد داردم افکار

طبیب ما دهنت چون دوا نمی سازد

تنم ز درد تو دلخسته ماند و جان بیمار

نامه درد منت مادام یاد

[...]

نه بر فروخته مه بی رخت چراغ دلم

نه جان سوخته از دیدن تو برخوردار

تویی که شاه غمت بسکه با تطاول زیست

مرا بسوخت دو چشمت بصد تغافل زار

بفروخت مه رخت دلم غم بتطاول

[...]

شبی که در دلم آرام نیست بی دردت

دوای درد من آورده جام جم کردار

چو درد ع شق تو آورده رو بمن از مهر

نکرده ام دل خود را ز درد و غم تیمار

در دل آرام درد درد آورد

[...]

و گر به پیش تن شب نشین تو بنشینی

کنیش تابش تب شعله زن بتن بی نار

پیش تن شب نشین تو بنشین

نیش تبش تبش بتن بین

پیشتنشتنشبنشینتبنشیننیشتبشتبشبتنبین

و گر خرم قد تو نماید ایمه خوش

زمین ز قد تو چون سایه طوبی آردبار

دلی که بیمه تو مونس جهانش نیست

نهد بخط تو سر و ز خط امان بیزار

خد تو مایه خوبی مه تو مونس جانی

[...]

اگر چه شوخ من از دیدن منت رنجست

مرنج جان من از مشتری درین بازار

نه خضر خط تو بخشد ز رحمتم آبی

نه من کنم غم دل از حجاب خود اظهار

شوخ من از دیدن من رخ متاب

[...]

بدیر از آن رخ سرخ آذری فروزانست

که بت بسوخته و آتش گرفته در زنار

ورای کشتن خود آرزو نکرد دلم

که عاشقانه سر و پای کرده است ایثار

دگر نظیر منت همدمی نبندد نقش

[...]

مگر ز شوق تو خیزم بسر چو دود که من

بسوی دوست نیایم مگر بدین هنجار

رهم کجاست زخونی که ریزد از دل و چشم

بجانب تو که پا در گلم ز گریه زار

ز شوقت ز بس خون که ریزد دلم

[...]

به صد هزار حریف از برات در جنگم

بصد هزار ضعیف از هوای تو غمخوار

نه درد درد چو من میچشند سر بازان

نه آه سرد چو من میکشند هم اغیار

صد حریف از برات درد درد میچشند

[...]

گلی و لاله رخی لیک به ز سر و قدت

مهی و سر و قدی لیک به ز لاله عذار

یکی که شکل تو دیدست و قامتت داند

که خود روا نبود نسبتت بسرو و چنار

لاله رخی لیک به ز سرو قدستت

[...]

نه من که چرخ سگ و بنده تا نشد پیشت

بدین طلب قدم آخر نزد بصفه بار

خوشست مست شراب طرب لبت ز قدح

که هستمت چو سگ و بنده تا بروز شمار

اگر تنم نه ز دست غمت بجان بودی

[...]

تکبر از دل ما طالبان مجو حاصل

که جان محرم ما قابلیست عشق شعار

مدار اینهمه جان غمین مدام به درد

که هست جام غمین بیرخت بهمزده کار

از آن دلم ز تو زارست و تن چونال مدام

[...]

بود از ازل لطف حق همنشینت

به تخت عرش ترا چون مقام شد از بخت

چو ملک دهر ترا شد ز قدر عار مدار

تخت ترا شد ز بخت ملک ترا شد زقدر

نبود کسی چو تو در جهان بکرم دگر

مگو فلک چو تو خود آورد بصد دوران

نیابد او چو تو شاهی حلیم و هم قهار

فلک خود بصد دوران نیابد چو تو شاهی

یقین که کس نگرفته چو تو جهان از عدل

چو ملک جمله از آن تو شد بگیر و بدار

کس نگرفته چو تو از عدل ملک

نه رهروان بره از پاس عدلت آزرده

نه پیر گوشه نشین یابد آفت از طرار

یکی که دید ترا همچو حارث دوران

یقین بمهدی آخر زمان کند اقرار

رهروان از پاس عدلت در امان

[...]

ایا شهی که بجان اهلیت گهر افشاند

نشاید آنکه کند کس دریغ ازو دینار

رهی بر تو که دریای پر دری آمد

که تا دهانش پر از در کنی و سیم نثار

اهلی که فشاتد بر تو در پر

[...]

بسوخت غیرو چو من نامده ازان منصور

که در طریق سخن شاعرم روش هموار

سوخت غیر و چو من نامده منصور

در طریق سخن شاعر مشهور