شه گیتی ز غزنین تاختن برد

بر افغانان و بر گبران کهبر

شکار باز خرچال و کلنگ است

شکار واشه ونج است و کبوتر

چریده دیو لاخ ، آکنده پهلو

بتن فربه ، میان چون موی لاغر

سپهسالار ایران کز کمانش

خورد تشویر ها برج دو پیکر

اگر بر اژدها و شیر جنگی

بجنباند عنان خنگ زیور

ترنج زرد نگه کن ز شاخ چون رخ من

که سرخ بود به نیسان و زرد گشت بمهر

همی گرفت به ببر و همی گرفت به یوز

چو گرد باد همی گشت از یمین و یسار

ز مرغ و آهو رانم بجویبار و بدشت

ازین : جغاله جغاله وز آن : قطار قطار

بیک خدنگ دژ آهنگ جنگ داری تنگ

تو بر پلنگ شخ و بر نهنگ دریا بار

ز بهر آنکه همی گرید ابر بی سببی

همی بخندد بر ابر لالۀ گلزار

اگر نه تیمار از بهر عاشقت بودی

برامش تو ز گیتی برون شدی تیمار

همیشه دانش ازو شاکرست و زر بگله

از آنکه کرد مر این را عزیز و آنرا خوار

رکاب عالی بگذشت و لشکر از پس او

چنان کجا برود فوج فوج موج بحار

فزو نشان همه کم کرد و رویشان همه پشت

نشاطشان همه غم کرد و فخرشان همه عار

هزار لاله و گردش ز مشک لاله هزار

بهار چین و شکفته در او نهفته بهار

اگر چه باد ندارد ز نقش و عطر خبر

بتابش اندر نقاش گردد و عطار

گهی بگستردش همچو مشگ بر لاله

گهیش توده کند چون بنفشه بر گلزار

گهش چو سلسله دارد شکسته بر پیوند

[...]

اگر همیشه بشادیش خواهم ای عجبی

چرا همیشه بتیمار خواهدم هموار

خبر ندارد کاندر دلم اثر نکند

اگر جهان همه تیمار گردد از بن و بار

اگر بروید از آتش نبات ، گرد آید

[...]

اگر ز آتش رخسار او نسوزد مشک

چرا ز دود بسوزد همی دل من زار

ز بیقراری زلفش بمانده ای بعجب

نه او بطبع چنانست ازو شگفت مدار

چه از طپیدن دلها که اندر و بسته ست

چنان شدست که نتواند او گرفت قرار

الا تا نرگس خوبان همی بر مشتری تابد

بودشان در شکنج زلف رخ چون ماه جوشن ور

سروست و بت نگار من آن ماه جانور

ار سرو سنگ دل بود و بت حریر بر