امیر کلا اتا (یتّا) نفته روش بدیمه

امیر و گهر ره دوش به دوش بدیمه

ونه تو بزه زلف ره بیخ گوش بدیمه

من که نفته روش بیمه، بی‌هوش بهیمه

بلنده نفارْ نیشتمه ایروونه

زنگ چمرْ و سَرْوِنگ ساربونه

هر کسْ مشتلقْ بیاره مه جوُونه

کنارهْ نقره گیرمه شاهِ مردونه

خجیره کیجا، من ته ادایِ میرمه

ته چین چینه زلف، لام الف لای میرمه

ته گوشِ گوشفار، حلقه‌ی طلای میرمه

زرگر بسازه، من شه دلخای گیرمه

امیر گنه: این کُوهْنه دنی ره کُورمهْ؟

این کُوهنهْ دنیِّ هر کسی رهْ کُورْمهْ؟

سرْنمد کلا، تنْ قُطنی رهْ کُورمه؟

روزِ قیامتْ، پس گردنی رهْ کُورْمه؟

اُونجه که بئوتی هِرسْ، من بپامهْ

دارُونْ، انّه حچا بزوئه، من بچٰامهْ

دَسْمالْ دسْ هئیتْ، اَسْلی رهْ منْ و رٰامهْ

برْمهْ برْمهْ، شه دلْ رهْ قرارْ هدٰامهْ

دٰارِ بلندْی اسّامه منْ به لُوشه

چهرهْ نَویّمهْ، منْ چمرْ دارمهْ گَوشهْ

هر چَنْ تو آقا بویی، سنگینه گوشهْ

نهل بنده ره تَشْ دَکْفهْ بَکُوشهْ

ونهْ سر جُور بُورمْ، مرْ حال دَنیهْ

ونهْ سرجربیِمْ، مهْ یارْ دَنیهْ

ونهْ گلهْ باغ بُورمْ، هَفْ پشتْ تَلیهْ

اتّا پیرْ زنٰا نیشتهْ، منِ غمیِهْ (غَنّیهْ)

خجیره کیجا وعده نده که امّه

وعده تلاونگه، من تلاره پمّهْ

دَرّرهْ وایهلْ، منْ بی‌قوا مه، چمّهْ

مارِ ناز نینمهْ، کمْ کَسانی نیمهْ

امروز چن روزه، دوسّ گمون ندارمه

وحشی بئیمه، دین و ایمون ندارمه

شه دوسّ سره ره، من نشون ندارمه

ونه شه بورم، بلدِ اُونْ ندارمه

شش درم دونه، وه کتراره کورنه؟

بوریته آدم، وه گته (دکته) راه‌ره کورنه؟

گفن لاغر، وه‌وره کاره کورنه؟

رعیّت گدا، وه کدخدا ره کورنه؟

کیجا شه سِرِهْ، ونگْ کِنِّهْ (کِرْدِهْ) شه سیکٰارِهْ

ریکا به صحرا گِتِهْ (گِنِهْ) منْ تِهْ (تِنِهْ) بلاره

الٰهی (انشالّا) سیکا مرگ بکوشِنْ شمارِهْ

مَرْدِمِ (وَچِهْ) ریکا نَووِهْ منْ ته (تِنِهْ) بِلٰارِهْ

نَدوُمَه چِشی (چه شی) بووَم که لٰالْ بئیمِهْ

انگِشْتِ کِلُو بیمٰا، زِغالْ بئیمِهْ

اِسٰا که شِهْ خویِ جٰا بیدارْبئیمِهْ

بی مزِّه مزیِّرْ، بیمٰا، بیغارْ دئیمِهْ

اَمِلْ تش هیره (ایره)، نور و کجور بسوزه

لارجون تش هیره (ایره)، پلِ پلور بسوزه

ساری تش هیره (ایره)، تا سلم و تور بسوزه

آدم نانجیبِ پرِ گور بسوزه

نما شترسرا، وِرْگ دکته صحراره

بورده مِنِ دل‌برِگو بزاره (گوکزاره)

تو غرصه نخر، مسّه چشِ بلاره

ته سر سلامت، ته گو بزا (گو کزا) بسیاره

الهی تنه رو بکشه شماله

الهی ته نوم بمونّه مه قواله

قواله نویس! ته قِلم بلاره

زودتر بنویس، مه دل بئیه پاره

دِنْیا ره بفانیه، بقا ندارنه

مرگ با آدمی حقّه، دعوا ندارنه

اجل اجله (اجل هسّه)، شاه و گدا ندارنه

هر کس پی مال (بی‌عمل) شونه، حیا ندارنه

امروز دشته سر، بدیمه شه کیجاره

اِزّالْ دَوِسِّهْ، دِساله گوکزاره

وِسِّهْ (واسِرْ) دَوِنِّهْ بندهْ پیوُنْ ورزارهْ

ناله بَزِنِمْ، دَشت وُ کوه وُ صحرارِهْ

ته عشقه که عالم‌ره هکرده آگاه

ته عشقه که صنعونْ رِهْ بَورْدِهْ از راهْ

ته عشقه که یوسفْ‌رِهْ بداتَهِ (تَکِ) چاهْ

ته عشقه که مجنون‌رِهْ دینْگُورَهْ به راهْ

امیر گنه: دوستْ کانِ نواته لو، ته

یا سرچشمه‌یِ اویِ حیاته لو، ته

خِدا شَرْوِتِ جامْ رِهْ، دِپاته لو، ته

هر کس دَردِ دلْ دارنه، نجاته لو، ته

تیرنگْ بدیمه، ویشهْ دَریمْ نیشت بیِهْ

بَوتِمِهْ نیرنگْ، ته مِدّعا چه چیه؟

مه دیمْ سِرْخِهْ، مِهْ گَرْدِنْ هَلی تی تیِهْ

هرکس عاشقْ بو، دُونّه مه دَرْدْ چه چیه