او مرآن را در آن یله کرده است

مهر او را ز دل خله کرده است

صعب چون بیم و تلخ چون غم جفت

تار چون گور و تنگ چون دل زفت

مرورا گشت گردن و سر و پشت

سر بسر کوفته بکاج و بمشت

از غم تو بدل گریغش نیست

هر چه دارد ز تو دریغش نیست

ببر آورد بخت پوده درخت

من بدین شادم و تو شادی سخت

زان مثا حال من بگشت و بتافت

که کسی شال جست و دیبا یافت

هر که فرهنگ ازو فروهیدست

تیز مغزی ازو نکوهیدست

گرد پرگار چرخ مرکز بست

شبه مرجان شد و بلور جمست

سرد آهش چو زنگیانی زشت

که ببیزند خردۀ انگشت

رای دانا سر سخن ساریست

نیک بشنو که این سخن باریست

آن صنم را ز گاز و ز نشکنج

تن بنفشه شد و دو لب نارنج

بیوفا هست دوخته بدو نخ

بد گهر هست هیزم دوزخ

چون برون جست مرز از سوراخ

شد سموره بنزد او گستاخ

چون بیامد بوعده بر سامند

آن کنیزک سبک زبام بلند

برسن سوی او فرود آمد

گفتی از جنبشش درود آمد

جان سامند را بلوس گرفت

[...]

از تک اسب و بانگ نعرۀ مرد

کوه یر نوف شد هوا پر گرد

پادشاهی که با شکه باشد

حزم او چون بلند که باشد

هر که بر درگه ملوک بود

از چنین کار با خدوک بود

گفت کاین مردمان بی باکند

همه همواره دزد و چالاکند

دل پهلو پسر بساز آورد

ساز مهرش همه فراز آورد

بر سر باد تند و موج بلند

تا بیک آبخوستشان افکند