همی از پس رنجهای دراز

به طرطا نیوش اندر آمد فراز

ندید و نبیند ترا هیچکس

گه رزم مثل و گه بزم دس

جهاندیده‌ای نام او ذی‌فنوس

که کردی بر آوای بلبل فسوس

حکیمی بد و نام او مخسنوس

که دانش همی دست او داد بوس

چو رفتند سوی جزیرۀ کیوس

یکی مرد بدنام او منقلوس

یکی شاه بدنام او بخسلوس

که با حیله و رنگ بود و فسوس

شمید و دلش موج بر زد ز جوش

ز دل هوش و از جان رمیده خروش

درشتی دل شاه و نرمی دلش

ندانی هویدا کنی حاصلش

بیکّی جزیره که نامش بلاش

رسیدند شادی ز دل کرده لاش

مکن روز بر خویشتن بر بنفش

به بازیچه پنجه مزن بر درفش

چو روزی که دارد به خاور گریغ

هم از باختر بر زند باز تیغ

فزاینده شان خوبی از چهر ولاف

سراینده شان از گلو زند واف

کزو بتکده گشت هامون چو کف

بآتش همه سوخته همچو خف

همه دیده پر خون و رخ پر سرشک

سرشکش روان بر شکفته سرشک

بمردن به آب اندرون چنگلوک

به از رستگاری به نیروی غوک

نشست و همی راند بر گل سرشک

از آن روزگار گذشته برشک

نیابد همی کوهکان سیم پاک

بکان اندرون گوهرش گشته خاک

به پیشش بغلتید وامق بخاک

ز خون دلش خاک همرنگ لاک

همی گفت و پیچید بر خشک خاک

ز خون دلش خاک همرنگ لاک

همانگه سپاه اندر آمد بجنگ

سپه همچو دریا و دریا چو گنگ