خوبی ز رخِ تو بر‌گرفته است پری

رفتن ز تو آموخت مگر کبک دری

جانِ شده را به مردگان باز بری

گویی که دمِ پیمبر بی‌پدری

ای کاش من آن دو زلف عنبر برمی

تا بر رخ او زمان زمان بگذرمی

ای کاش من آن دو لعل چون شکرمی

تا از دهن نوش تو می بر خورمی

شمشاد قد و نوش لب و عاج بری

سنگین دل و سیمین ذقن و زر کمری

هم سرو روان و هم بت کاشغری

مر حورا را تو سخت نیکو پسری

بر لاله ز مشگ زلف را گاه زدی

وز شب دو هزار حلقه بر ماه زدی

بر غالیه ای ماه رهی راه زدی

وین راه بدان دو زلف کوتاه زدی

چون بر پائی بسرو سیمین مانی

چون بنشینی بماه و پروین مانی

آزاده بتا بدیده و دین مانی

وز شیرینی بجان شیرین مانی

بر شست دو زلف حلقه بست آوردی

تا چون ماهی دلم بشست آوردی

اینوقت می از کجا بدست آوردی

بی باده همش ز غمزه مست آوردی

بر زلف مگر تهمت ناحق داری

زیرا که بر آتشش معلق داری

گر ماه بغالیه مطوق داری

چون رنگ لبان می مروق داری

اندر شکنِ زلف، مرا بشکستی

وندر بندش، دلِ مرا دربستی

گویی که: «رسول، نزدِ من چفرستی؟»

دل باز فرست کز رسولم رَستی

بر چهرۀ خوبت آفرین کرده کسی

کس با تو شود ازین جهان دسترسی

گر میزنم از آتش عشقت نفسی

تا سوخته در جهان نمانند بسی

فریاد کنم زان سر زلف تو بسی

کو کرد جهان بر دل من چون قفسی

................................

................................

ای رخ نه رخی ، که لالۀ سیرابی

ای لب نه لبی ، بنوش در عنابی

ای غمزه به جادویی مگر قصابی

تو غمزه نه ای که نرگس پر خوابی

گر زلف ترا رخ تو منزل نشدی

تاریکی شب ز خلق زایل نشدی

گر بر حکما وصف تو مشکل نشدی

فرزانه ز دیدار تو بیدل نشدی

از حور بتی چون تو نزاید پسری

چون سنگ دلی داری و گون سیم بری ؟

آمد دو لب ترا ز شکر نفری

کز هر سخنی همی فشاند شکری

زر افشانید بر پیلان جرس‌های مدارا را

برآرید آن فریدون فر درفش چرخ بالا را

من ز تیم تو بتیمار گرفتار شدم

تو بتیمار مهل ، باز به تیم آر مرا

عصا بر گرفتن نه معجز بود

همی اژدها کرد باید عصا

از دولت عشق است به من بر دو موکل

هر دو متقاضی به دو معنی نه به همتا

این وصف دلارام تقاضا کند از من

وان باز کند مدح جهاندار تقاضا

پیلان ترا رفتن بادست و تن کوه

دندان نهنگ و دل و اندیشۀ کندا

چون آب ز بالا بگراید سوی پستی

وز پست چو آتش بگراید سوی بالا

چون حلقه ربایند بنیزه تو بنیزه

خال از رخ زنگی بزدایی شب یلدا