هر کس که در این زمانه با فرهنگ است

با طالع برگشته خود در جنگ است

دلتنگی غنچه در چمن تنها نیست

بر هر که نظر کنی چو من دلتنگ است

دنیا که حیاتش همه جنگ و جدل است

وصلش همگی فراغ و اصلش بدل است

امروز چو دیروز مکن تکیه به حرف

کامروز جهان، جهان سعی و عمل است

مظلوم کشی طریقه محتشم است

قانون شکنی پیشه اهل ستم است

هر سر که به احترام قانون خم شد

در مسلک ارباب قلم محترم است

طوفان که ز راستی به عالم علم است

ویرانه کن بنای جور و ستم است

محبوب از آن بود که حق یا باطل

در مسلک خود همیشه ثابت قدم است

در کشور ما که مهد اندوه و غم است

در آن دل و جان شاد بسیار کم است

از همقدمان خود عقب خواهد ماند

هر کس که درین زمانه ثابت قدم است

آئینه حق نما دل خسته ماست

برهان حقیقت دهن بسته ماست

آنکس که درست حق و باطل بنوشت

نوک قلم و خامه بشکسته ماست

تا خدمت ابناء بشر پیشه ماست

آزادی و صلح و سلم اندیشه ماست

آنکس که کند ریشه بیداد و ستم

از مزرع ویران جهان تیشه ماست

قانون که اصول واجب التعظیم است

ما را به اطاعتش سر تسلیم است

گوید که بنای زندگانی بشر

بر روی قواعد امید و بیم است

کابینه ما اگرچه بی‌تصمیم است

معبود شما به دشمنان تسلیم است

از خادم حال گر امیدی نبود

از خائن آینده هزاران بیم است

امسال بهار جشن می خواران است

اطراف چمن نشیمن یاران است

از دولت ابر و باد و باران بهار

گلزار شکوفه ریز و گل باران است

دل خسته ز آزار دل آزاران است

جان رنجه ز بیداد ستمکاران است

تنبیه و مجازات خیانت کاران

در جامعه پاداش نکوکاران است

گر طالب صلح نامه طوفان است

گر منکر جنگ خامه طوفان است

مقصود از این سیاست جنگ و گریز

یک چند دیگر ادامه طوفان است

هر چند که پشت خم تخت من است

در روی زمین برهنگی رخت من است

با اینهمه جور چرخ و بی مهری ماه

خورشید فلک ستاره بخت من است

چون ابر بهار چشم خون بار من است

چون غنچه نشکفته دل زار من است

فریاد و فغان و ناله هر شب تا صبح

چون مرغ اسیر در قفس کار من است

دریای پر آب چشم نمناک من است

صحرای پر آتش دل صد چاک من است

آن را که دهد زمانه بر باد فنا

از دست غم تو عاقبت خاک من است

تا عمر بود، درستی آئین من است

بدخواه کژی، مسلک دیرین من است

آزادی و خیر خواهی نوع بشر

مقصود و مرام و مسلک و دین من است

چون پرده خون دامن رنگین من است

چون رشته کوه بار سنگین من است

آنکس که ز دست غم نمی گردد شاد

با بی سروپائی دل غمگین من است

آن سان که ستاره در سما افزون است

در روی زمین حادثه گوناگون است

القصه از این حوادث رنگارنگ

بر هر که نظر بیفکنی دل خون است

چون موجد آزادی ما قانون است

ما محو نمی شویم تا قانون است

محکوم زوال کی شود آن ملت

در مملکتی که حکم با قانون است

این غنچهٔ نوشکفته، خوش وا شده است

واین غورهٔ نارسیده حلوا شده است

آن را که برای نوکری آوردیم

دیری نگذشته زود آقا شده است