ستوده گوش باش و والامنش

خجسته نهاد و فرارون کنش

مکن خودستایی که وارون شوی

به وارونگی کی فرارون شوی

به نزد خدا و خداوندگار

ز نامرزی خویشتن شرم دار

ز مهسال و به‌مرد پرسش نیوش

یکایک به گفتارشان دار گوش

مکن هیچ با دزد داد و ستد

کزین داد و استد ترا بد رسد

ز بیداد کوتاه کن دست دزد

چنین است فرمودهٔ اورمزد

تن از دوزخ و بیم روز بدی

نگهدار و بادافره ایزدی

به هر کار گستاخ نتوان بدن

به هرچیز و هرکس‌ نشاید زدن

میانه به هر چیز و هرکار باش

نه گستاخ باش و نه‌ بستار باش

به فرمانبری راه نیکی سپار

که خوش بهره یابی ز پروردگار

سر بیمناکی گنهکارگی است

گنه کاره را تن به آوارگی است

همان بیگناهی تناسانیست

به نیکی سپاسنده ارزانیست

گنه کاره را بیم باشد ز شاه

[...]

به هر کار یکرنگ و یکروی باش

ستوده دل و بافرین خوی باش

یگانه شو و پاک و پاکیزه دین

که مرد یگانه بود بافرین

جز از راستی هیچ دم برمیار

که باشی بر مردمان استوار

فروتن شو ای دوست در روزگار

که مرد فروتن فزون جست یار

فزون یار مردم نکونام زیست

ز نام نکو شاد و پدرام زیست

در زندگانی فزون یارگیست

[...]

ز دین دوستی آسمانی شوی

ز داد و دهش جاودانی شوی

روانت چو بردارد از بد خروش

خروش روان را ز دلدار گوش

نگه دار جان را ز کردار زشت

که اینست هنجار خرم بهشت

ز داد و دهش جاودانی شوی

جز این گر کنی زود فانی شوی

به راه زنان دانهٔ دل مپاش

فریبندهٔ جفت مردم مباش

زن پارسا را مگردان ز راه

که از رهزنی بدتر است این گناه

روان را گناه گران آورد

[...]

چو گشتی توانگر به داد و دهش

فرومایهٔ پست را برمکش

که این مردمان خداناشناس

ندارند از مرد مهتر سپاس

روان را بپرداز از خشم و کین

که گردد تبه جانت از آن و این

به گفتار و کردار شو مهربان

نیایشگر و چرب و شیرین‌زبان

که پشت از خمیدن نگیرد شکن

نه از چرب گفتار گندد دهن

میاموز دانش به ناپاکزاد

که دانش چراغست و ناپاک باد